Conversación con el Técnico de Senderos

En esta situación decidimos crear un comunicado con la idea de renunciar a la homologación, ya que estaba claro que la asociación no iba a poder homologar el camino.

Pero primero le enviamos el comunicado al Técnico por si tenía algo que corregir del mismo. Nos responde que en el comunicado tenemos varios errores:

  • Que en la Federación se definen dos tipos de técnicos: los FEDERATIVOS y los PROFESIONALES y que él pertenece a estos últimos que no tienen relación ni son «dependientes» de la Federación como nosotros decíamos.
  • Algún error de fechas.
  • Que no existe el término «prehomologación del sendero» como nosotros definimos al momento en que la Federación daría el OK para comenzar los trabajos para la homologación

Además nos explica el porqué no presentó el track con las mejoras realizadas en los dos últimos años diciendo que él no puede presentar ningún trazado a la FGM sin estar pisado por él, grabado en GPS e identificado con waypoints, fotos, etc. Y que no tenía el tiempo que quisiera para poder trackearlo. Nosotros estamos de acuerdo pero entonces

  • ¿qué pasaba con las modificaciones hechas por sugerencia de la FGM y que trabajo nos había costado realizarlas?
  • ¿No se presentan porque el técnico profesional no tiene tiempo y no puede trackearlas?
  • ¿Y entonces… para que nos sirvió hacerlas?

Nos indica también que su renuncia no tiene que ver con lo que dejamos entrever en el escrito a la Federación, sino que tiene otros motivos familiares y laborales que le impiden seguir con el proyecto.

Además nos indica su desilusión por el tiempo que perdimos intentando solucionar de la mejor manera varios puntos del recorrido.

  • Playa de Seiruga – El paso de la Ría de Seiruga, en la época de lluvias y en marea alta, se complica por lo que el técnico buscó varias soluciones, que requerían obras, que estuvimos mirando tanto con el Concello de Malpica como con los técnicos de Medioambiente y que no solucionaban completamente dicho problema, porque nos llevaban finalmente por un tramo al lado del río que, en las mismas condiciones de marea alta y época de lluvias, se convierte en intransitable. La solución que nosotros proponíamos y proponemos es la más sencilla: cruzar un poco más arriba, con el agua por los tobillos en cualquier condición de marea.
  • Monte Branco de Camariñas – El técnico nos había dicho que técnicamente no existía problema, que habría que analizarlo medioambientalmente. Y así lo hicimos y lo presentamos en el Documento Ambiental hecho por Acivro Medioambiental, donde recoge la alternativa de bordear por la costa la Punta de Veo sin tener que subir al Penal de Veo, evitando así ese desplazamiento de arena que hacemos en la bajada.
  • Acceso al Castro de Borneiro – Aunque nosotros queríamos entrar por la fuente al Castro y salir por el otro lado visitando así todo el castro, el técnico nos convenció de la opción de derivación y así lo hicimos.
  • Asfalto en Dombate – Aunque en principio eran 2 km de asfalto (la normativa indica que no puede haber más de 750 metros contínuos), le pudimos mejorar hasta que quedaban 1400 metros de asfalto, pero seguía siendo insuficiente. Pero nosotros queríamos incluir la catedral del Megalitismo gallego en la ruta. Y eso parece ser que era otro capricho insalvable de los trasnos.
  • 3000 metros de asfalto del Faro Roncudo a Corme – Existiendo un arcén ancho para caminar y estando donde está, en el medio de la etapa más dura del camino, donde los únicos metros que andas plano son esos, intentamos mantener el arcén. Finalmente, conseguimos reducir ese asfalto con 2 tramos costeros y un pequeño tramo de arcén de hierba por lo que no teníamos ya más de 750 metros seguidos de asfalto en ningún momento. Pero esa solución no se presentó en el EDS porque el técnico no la pudo caminar y los culpables eramos nosotros.

Entonces, llegado a este punto, ya empezábamos a tener claro que la Asociación Camiño dos Faros nunca podría homologar este camino. Estábamos con una Federación que no se quería reunir con nosotros y con un Técnico de Senderos contratado por la asociación que, 4 años después, presenta un EDS totalmente desfasado y renunciaba al proyecto.

Un técnico que realizó a mayores la ruta con su grupo de senderismo escribiendo esto…

  • En la primeira etapa con Souto do Vello (Octubre  2015): «Imos  facer este sendeiro espectacular chamado “O Camiño dos Faros”. Isto foi unha iniciativa da Asociación O Camiño dos Faros para promocionar esta ruta pola Costa da Morte e que a coñeza moita xente co máximo respecto pola natureza. Un percorrido con gran variedade de paisaxes, sempre pegados ó mar e cos faros como guía para seguir o camiño. Con saída en Malpica e chegada ó faro de Fisterra, percorre ó redor de 200 km en oito etapas. O Souto do Vello agradece ós trasnos o traballo realizado para levar a cabo esta iniciativa e fai votos para que se consiga a homologación e ter así un gran GR de Galicia nunha costa espectacular como é a Costa da Morte«.
  • Esto escribe en la última etapa con Souto do Vello (Junio 2017): «Parece que aínda foi onte cando nos desprazamos ata Malpica para facer o Camiño dos Faros e por fin chegamos a Fisterra, despois de gozar das 8 etapas das que consta este proxecto. O domingo tivo un momento moi emotivo cando chegamos ao faro de Fisterra, moi parecido como cando fas o Camiño de Santiago. A pesar dos malos ratos que se pasaron nas súbitas pendentes e os complicados descensos, quedan na retina as preciosas imaxes dos acantilados, desa costa agreste, do colorido e das diferentes paisaxes que vas atravesando con praias, bosques, castros, coídos, … un auténtico agasallo para os sentidos que fan que o cansazo se esqueza enseguida. Para non repetirnos e explicar os lugares polos que andamos pódese visitar a páxina dos Traskis e ver o traballo completo.