Ultra Trail O Camiño dos Faros – Edición Piloto 2014

El fin de semana del 24 al 26 de Julio se celebró la Edición Piloto del Ultratrail Camiño dos Faros, a favor de la FEGEREC (Federación Galega de Enfermedades Raras). El reto era extremo, cubrir los 203 kilómetros del Camiño dos Faros en menos de 48 horas. Un trazado que los que lo conocemos sabemos que es un auténtico rompepiernas, sin grandes pendientes pero un continuo subir y bajar en un terreno pedregoso, rugoso y siempre cambiante.

Lo vivido en estos días es muy difícil de explicar con palabras. Superación, compañerismo, aventura, equipo, recuperación, lágrimas, risas, … un conjunto de sensaciones que nunca olvidaremos en nuestras vidas.

Como cada uno lleva adentro su particular ultratrail, aquí os intentaremos resumir todo lo que ha supuesto esta iniciativa de unos trasnos locos que esperamos tenga sus próximas ediciones.

Y voy a empezar por el final. Como esta fue una edición piloto no competitiva, los únicos nombres de corredores que van a aparecer en esta crónica serán las de los que completaron la ruta entera. Después de 46 horas y 40 minutos tocaron la puerta del Faro de Fisterra: Quito Ponteceso, Felipe López Pérez, Pedro Caro Gutierrez y Jorge García Rodríguez.

2014-07-26 750

Un poco más tarde, y realizando los últimos 50 km por asfalto debido a los problemas físicos de Vicky, llegaron Francisco David García Fernández y Victoria Fernández García.

2014-07-26 794

Y a las 5:40 de la mañana, 7 horas después con un tiempo de 53 horas 40 minutos, llegaba Xoan Carlos Pérez Gestido que, desde el primer kilómetro en Malpica, decidió llevar su propio ritmo para completar esta hazaña.

2014-07-27 029

Un día después del resto, por problema de vuelos, arrancaba Susana Gómez (ceense afincada en Canarias) y el canario Jorge Espinosa, que decidieron realizar el ultra en 3 días, con un tiempo de 64 horas y 40 minutos.

2014-07-27 036

Una de las cosas que más nos entristeció fue ver la retirada de los dos canarios, que llegaron a Muxía, 50 km antes de la meta, con 2 horas de adelanto con el resto de participantes. Marce Díaz de León tenía una sobrecarga en la pierna derecha que no le dejaba continuar y Eduardo López Reig, en solidaridad con su amigo, decidió retirarse también.

2014-07-25 033 copia

Disculpadnos el resto si no incluimos vuestros nombres en este artículo. Todos y cada uno de vosotros habéis sido imprescindibles para cumplir este reto extremo pero, por problemas de logística y por ser esto una edición no competitiva, no pudimos controlaros los tiempos de paso y dejar documentada vuestra hazaña.

El reto comenzó muchos meses antes. Una idea de Miguel en la que nos embarcó a Quito y al resto de trasnos culminaba en un fin de semana lleno de vivencias. Intuíamos que estábamos ante un gran reto pero nadie de nosotros sabíamos que nos iba a cambiar para el resto de nuestras vidas.

Todo empezaba el Jueves 24 de Julio. Allí a las 19:30 recibíamos a los corredores y a miembros de la FEGEREC en el Centro Cívico de Malpica. Las presentaciones de rigor, el alcalde recibiendo a todos, Miguel presentando el ultra y la presidenta de FEGEREC contándonos sus impresiones de lo que íbamos a vivir. Este era un reto solidario donde cada kilómetros recorrido por cada corredor iba a suponer un euro para la federación. Pero eso no era lo más importante. La presidenta de la FEGEREC dijo una frase que presagiaba lo que iba a pasar: «Espero que sea un viaje único para todos»

2014-07-24 029

Desde allí bajamos al Paseo Marítimo de Malpica a disfrutar de las actividades programadas: Una masterclass de zumba, una xurelada y la actuación del monologuista Pedro Brandariz y la Traskiband. Una serie de actos cuyo objetivo era animar a las gentes de Malpica para acompañar a la salida a estos ultratrasnos. Mientras tanto, en el otro lado del paseo, los corredores se alimentaban bien para arrancar esta aventura.

A las 23:45 el paseo era un hervidero. Con el encendido de las antorchas, los corredores, los miembros de FEGEREC, los trasnos, los gaiteiros de Malante y Malpica entera se juntaron en ese punto para todos juntos comenzar esta aventura extrema.

2014-07-24 061 copia

Una vuelta por el pueblo camino del puerto emocionante, todos unidos para darle ese apoyo que terminó en el puerto guardando un minuto de silencio en el aniversario del accidente de Angrois. A partir de ahí, los ultratrasnos encendieron sus frontales y arrancaron entre los aplausos de un pueblo que se volcó con ellos en esta salida.

2014-07-24 139 copia

La idea era ir agrupados pero pronto nos dimos cuenta de que eso era imposible. A lo lejos, desde Malpica, se veía la fila de luciérnagas llegando a San Adrián.

Auque el primer avituallamiento estaba previsto en Corme, el calor de la noche nos obligó a tener agua en varios puntos intermedios. Después de pasar Beo, Seiruga y Barizo los corredores llegaban a Punta Nariga iluminados por el primer faro de este recorrido espectacular.

2014-07-25 046 copia

Aún les quedaba por pasar la Playa de Niñóns, el puerto de Santa Mariña y la playa de la barda antes de llegar a la aldea de O Roncudo y bajar, ya de día, camino del faro.

En Corme teníamos previsto el primer avituallamiento grande. Allí, debajo de la carpa, los participantes nos contaban las experiencias vividas durante esta primera noche mientras se alimentaban un poco y eran cuidados por el equipo de sanitarios de este ultratrail, un equipo del que luego hablaremos porque fueron fundamentales para cumplir el objetivo.

2014-07-25 170 copia

En este puerto de Corme, los 2 canarios llegaron de primeros a las 7:40, despues otro grupito a las 7:50, y otro muy numeroso a las 8:30.

De allí partieron recorriendo toda la Ria para llegar a Ponteceso. Los canarios seguían llevando un poco de ventaja al resto al pasar por el puente, un puente donde los miembros de FEGEREC  y los gaiteiros de O Couto les estaban esperando para realizar un tramo del camino con ellos. Durante todo el fin de semana fuimos un equipo, los corredores, FEGEREC y los trasnos trabajábamos al unísono para conseguir el reto.

10557156_786154198083229_72009333418813626_n

Una vez pasado este punto, los miembros de FEGEREC tenían una excursión programada para disfrutar como trasnos de este Camiño dos Faros, además de estar en los puntos claves animando a los corredores. Y vaya si lo disfrutaron. Con mucho esfuerzo por su parte visitaron el MELGA, el Dolmen de Dombate y Laxe, antes de ser recibidos por Cristina Fernández en el Faro Vilán para contarles como nadie las vivencias en el faro.

2014-07-25 218 copia

Pero al carrera continuaba. Algunos ya tenían previsto para en Ponteceso y otros lo hicieron en Laxe.

Al llegar a Laxe, seguían de primeros los canarios, aunque no había hecho la Punta do Cabalo y los molinos de Frexufre debido a que se habían perdido las marcas y el track los engañó saliendo a la carretera en un tramo en que era difícil retomar la ruta. Un fallo claro de la organización. Se les ofreció llevarlos atrás de nuevo y lo rechazaron, algo muy comprensible después de la kilometrada realizada, y lo que les quedaba. Para atrás ni para cojer impulso ;-). Otra cosa más para aprender.

Ellos llegaban a Laxe a las 14:30, junto a otros 6 que tenían ya previsto finalizar allí. Más tarde, a las 16:05 llegaba el grupo perseguidor, el de Quito, donde  después de 16 horas, ya se comenzaba a notar el cansancio extremo. Para animarlos estaban FEGEREC y los trasnos y algo de avituallamiento. Algunos de los 24 participantes en los 203 km ya se habían retirado.

Salieron de Laxe para recorrer toda su costa, las playas de Soesto y el tramo espectacular de rocas antes de llegar a Camelle, al final de la tarde.

Allí, en Camelle, estaba previsto una parada grande en el Bar A Molinera. Paella para los corredores y unos pinchos de churrasco para los acompañantes, mientras veíamos pasar a los primeros de la carrera, que pasaban por las manos del equipo sanitario (fisioterapia, podología y enfermería) que intentaban con todas sus fuerzas algo prácticamente imposible: dejarlos como nuevos. De allí salían de primeros los canarios con algo más de una hora de ventaja sobre el resto.

2014-07-25 229 copia

Se acercaba la segunda noche, sin duda, el momento más crítico de la carrera. La oscuridad para moverse, el frío nordeste de la noche y el cansancio acumulado después de casi 24 horas de carrera, provocaba que algunos de ellos se tuvieran que retirar para descansar.

2014-07-26 010 copia

A partir de este momento, el único adjetivo que nos queda es épico. La romería montada en el Faro Vilán, esperando a los corredores en el medio de la noche, fue uno de los apoyos que tuvieron.

2014-07-26 043 copia

Así llegaban los corredores al Puerto de Muxía, con la cabeza 2 horas de adelanto sobre el horario previsto de 4,5 km/hora.

Eduardo llegaba a las 6:50, tirando de un Marce que venía muy jodido.  El viento era brutal y tuvimos que meter las camillas de los sanitarios dentro del bar O Xardin. Más tarde, a las 8:54, llegaban Felipe y Quito, este último totalmente desencajado. A las 9:20 llegaba Victoria totalmente rota y unos minutos después, a las 9:37 llegaban Pedro, Jorge y David. Las caras que había en esos momentos reflejaban más que nunca la dureza del recorrido.

10305606_794371990584448_171696418513220813_n

Eran los únicos que quedaban de los que iban a hacer los 203 km y, a partir de ahí, la carrera iba a dar un vuelco que ya se mantuvo hasta llegar a Fisterra.

Los canarios se retiraban. Marce, con una sobrecarga brutal en la pierna derecha, tenía que abandonar y, con él, su compañero Eduardo, que estaba perfectamente y que no había necesitado de asistencia durante toda la carrera. Nos daba mucha pena, habían sido la cabeza hasta ese momento y, sin ellos, el reto perdía a unos de sus referentes.

2014-07-26 107 copia

Pero la carrera seguía. Desde Muxía salió primero el grupo de 4 corredores compuesto por Quito, Felipe, Pedro y Jorge.

2014-07-26 097 copia

Y, a los pocos minutos, salían David y Vicky que, a partir de ahí, iban a llegar a Fisterra por asfalto, debido a la imposibilidad de Vicky de meterse por el pedregoso recorrido del Camiño dos Faros. Un gran gesto de David, que sacrificó su carrera por acompañar a una Vicky, que no había manera de convencerla para su retirada. Poco a poco fue recuperando y sintiéndose mejor a lo largo del día.

2014-07-26 113 copia

La emoción era máxima, quedaban sólo 50 km para el final, pero eran los más duros. Todos los incrédulos que conocemos y hemos hecho muchas veces esta ruta y que pensábamos que iba a ser imposible que alguno la rematara en menos de 48 horas, nos teníamos que comer lo dicho ante la fuerza de estos ultratrasnos.

Subieron al santuario de A Barca y salieron hacia Lourido viendo lo que les esperaba: la subida al Cachelmo y Punta Buitra los acercaba hasta el Coído de Cuño, donde les esperaba un avituallamiento y el cuidado del equipo de sanitarias, que multiplicaban sus esfuerzos en cada parada.

2014-07-26 247 copia

Desde allí, subida a Monte Pedrouzo y llegada al Faro de Touriñán, donde teníamos previsto otro avituallamiento pero lo pasamos a un kilómetro después, al coído de Touriñán, para poder protegernos del fuerte viento reinante.

2014-07-26 411

Allí se juntaban con Vicky y David, que venían por carretera. Eran los 6 supervivientes, a los que tenemos que añadir a Carlos que, en esos momentos, ya estaba a 7 horas de la cabeza. Su reto era acabar y sabía que tenía que ir a su ritmo, y eso estaba haciendo acompañado de un equipo de amigos y familiares que lo mimaban en cada kilómetros.

Allí, en el Coído de Cuño, eran las 4 de la tarde y llevaban 40 horas de carrera. Pero todos sabíamos que lo peor había pasado. Los dolores y cansancio se mezclaban con las risas de unos supertranos que veían el reto ya cerca. Desde allí se divisaba el Cabo de la Nave… no quedaba nada para Fisterra. Familiares, amigos, trasnos, fotógrafos, fisios, podólogos, enfermeros, todos eramos un equipo y todos nos sentíamos partícipes de esta hazaña que estaban a punto de conseguir.

2014-07-26 443 copia

En Nemiña nos estaban esperando miembros de la FEGEREC, que no paraban de demostrarnos su cariño. Querían ver llegar a los corredores, contarles sus inquietudes, darle ánimos y fotografiarse con ellos.

2014-07-26 456

Desde allí, una caravana de decenas de coches acompañaron en todo momento a los corredores. Lires, playa de Lires, acantilados, para reunirnos todos al final de la Playa do Rostro y en la Playa de Arnela. Ultimo avituallamiento, últimos cuidados… el faro estaba cerca y sus caras iban cambiando de un cansancio extremo a una media sonrisa de ver el reto tan cerca.

2014-07-26 490 copia

Desde la Arnela les quedaban 10 km. Aún tenían que atravesar todo el cabo de la Nave para llegar a las antenas donde divisaban la última playa y el último faro. Con ellos, corredores amigos que los acompañaban guiándolos con sus pasos y, sobre todo, alegrándoles la carrera y empujándolos hasta la playa de Mar de Fora, la Insua y el monte do Facho, donde, por fin, después de más de 46 horas corriendo, divisaron por primera vez las luces del faro de Fisterra.

2014-07-26 643

A escasos metros del faro, se agruparon todos para llegar juntos a tocar el faro, donde miembros de FEGEREC, trasnos,  familiares y acompañantes tenían hecho un pasillo de honor para recibirlos como se merecían. Y así, precedidos por un gaiteiro en la noche fisterrán, llegaron estos ultratrasnos, en un momento único e indescriptible, que ninguno de los que allí estábamos íbamos a olvidar jamás.

2014-07-26 750

7 horas más tarde, a las 5:40 de la mañana, llegaba Carlos después de hacer a su ritmo los 203 km, acompañado por Belén. No les llegaba el esfuerzo y se pusieron a hacer unas flexiones en la puerta del faro.

Como miembro de la Asociación O Camiño dos Faros, creemos que hemos aprendido cientos de cosas nuevas, que lo pudimos haber hecho mucho mejor, pero hemos trabajo todo lo que estaba en nuestras manos para que estos ultratrasnos  se sintieran como en casa e intentado facilitarle todo en este reto extremo.

Agradecemos a todos los que habéis hecho posible esto. No hace falta nombrar a ninguno, todos lleváis dentro esta aventura y todos fuisteis muy necesarios para llevarla a cabo.

A día de hoy se han recaudado 6500 euros para la FEGEREC y, más importante aún que eso, esperamos que la visibilidad obtenida durante estos días ayude aunque sea un poquito a luchar contra esas enfermedades tan duras y, a la vez, tan difíciles de tratar.

SOMOS RAROS, SOIS UNICOS!

Otro reportaje sacado por Diego desde el interior de la carrera

Listado de Participantes 

Completo:
PEDRO CARO GUTIERREZ (203 KMS)
JORGE MANUEL GARCIA RODRIGUEZ (203 KMS)
SERGIO DEL ARCO MARQUIZ (203 KMS)
EDUARDO LOPEZ REIG (203 KMS)
MIGUEL BERNARDEZ MARTINEZ (203 KMS)
QUITO PONTECESO (203 KMS)
XOAN CARLOS PEREZ GESTIDO (203 KMS)
MARCE DIAZ DE LEON (203 KMS)
FELIPE LOPEZ PEREZ (203 KMS)
PABLO LOPEZ CALAZA (203 KMS)
MANUEL ALCÁZAR (203 KMS)
ALFONSO DANS ALVAREZ DE SOTOMAYOR (203 KMS)
SUSANA GOMEZ CASTIÑEIRA (203 KMS)
SERGIO ESPINOSA VEGA (203 KMS)
VICTORIA FERNÁNDEZ GARCÍA (203 KMS)
LUIS MIGUEL ANTELO LEMA (203 KMS)
DAMIÁN ESPASANDÍN LEMA (203 KMS)
FRAN GUILLÁN (203 KMS)
JESÚS CASÁS LÓPEZ (203 KMS)
JOSÉ FREIRE DURO (203 KMS)
DIEGO OMAR RODRÍGUEZ LÓPEZ (203 KMS)
ROCIO ANABEL RODRÍGUEZ LÓPEZ (203 KMS)
FRANCISCO DAVID GARCÍA FERNÁNDEZ (203 KMS)
JUAN RODRIGUEZ VAZQUEZ (203 KMS)
OSCAR SANTOS RODRÍGUEZ (203 KMS)

Por etapas:
SERGIO MANUEL (JAJO) LEMA RODRIGUEZ (80 KMS)
OLIVA PEREZ VERDES (123 KMS)
ROSA VAAMONDE (68 KMS)
BELEN PEREZ MARTINEZ (107 KMS)
MONCHO RODRIGUEZ LAGARES (24 KMS)
JUAN JOSÉ GONZÁLEZ RAMIL (103 KMS)
ELENA BUJIA RODRÍGUEZ (80 KMS)
NATALIA MIGUEZ LOPEZ (24 KMS)
JUAN MENDEZ LOPEZ (24 KMS)
MARISA RUA PRIETO (24 KMS)
AGUSTIN BARREIRO RODO (51 KMS)
DAVID PEREZ MARCOTE (120 KMS)
DANIEL PAZOS (27 KMS)
JOSÉ ANTONIO VARELA PÉREZ (123 KMS)
HECTOR MOLDES MUÑIZ (27 KMS)
BELÉN RODRÍGUEZ VIDAL (104 KMS)
RAFAEL GARCÍA GRINDA (51 KMS)
ALEJANDRA SEOANE RIAL (53 KMS)
DIEGO PEREZ SANTOS (136 KMS)
XOSÉ RAMÓN LÓPEZ TOJA (96 KMS)
QUIRINA DÍAZ SEOANE (53 KMS)
GINES COUSILLAS FIGUEIRAS (80 KMS)
ENRIQUE OCHOA (80 KMS)
MANUEL JOSÉ VÁZQUEZ SANJURJO (53 KMS)
DANIEL LEDO NEIRA (80 KMS)
PRISCILA SUAREZ MENDEZ (53 KMS)
ANA VARELA YÁÑEZ (53 KMS)
ARTURO PASANTES VIDAL (123 KMS)
ANTÓN GARCÍA PÉREZ (80 KMS)

ALGUNOS COMENTARIOS DE LA GENTE

FEGEREC (Federación Galega de Enfermedades Raras e Crónicas)

10518330_260390407485377_1648796958111593186_o

Hola a todos, a los que alcanzaron su objetivo, a los que fueron más allá, a los que decidieron abandonar para apoyar y solidarizarse con su compañero en el camino, a  los que estaban ahí para transmitiros ánimo , a los que estaban atentos para que no os faltase de nada a la hora de reponer fuerzas, a los que cuidaban vuestra salud, a vuestros familiares, que  tuvieron que sufrir  el esfuerzo por temor a desfallecer,  a todas esas personas anónimas que no conocemos pero siempre están ahí velando para que todo este correcto,  a todos los trasnos y trasnas, a nuestra  agradecida tierra, a nuestro sorprendente mar, GRACIAS..

Clip_3

Nos han pedido que hagamos una crónica de esta experiencia desde FEGEREC. No sabemos muy bien cómo expresaros  todo el agradecimiento que desde este colectivo de personas queremos transmitiros, pues el lenguaje en esta ocasión es limitado para que os llegue no sólo la palabra, sino la imagen, el sentimiento, la felicidad y el orgullo personal , colectivo y profesional que nos habéis transmitido durante estos tres  días.

Somos tremendamente afortunados, porque a través de todos vosotros, nos habéis puesto en el punto de mira de la ciudadanía, no solo da Costa da Morte, sino mucho más allá de ella. Ya os dijimos en Malpica que con esta experiencia la meta del camino no estaría en Fisterra, sino que ahí, con vuestra llegada,  empezaría una nueva etapa, que estamos seguros tendrá muchos Fisterras. No importa dónde, no importa cuándo, pero sí importa el sentir, el saber  que ahora ya somos muchos más los que hacemos camino para intentar mejorar la salud de tantas  personas que sufren día a día las consecuencias de padecer una enfermedad rara y crónica. Los bebes, niños, jóvenes, adultos y personas mayores que  llaman a la puerta de FEGEREC día a día,  tienen por delante una carrera diferente a la vuestra, una carrera que a veces es muy corta, pues las limitaciones terapéuticas no les van a permitir una mínima oportunidad de empezar su camino. Otros  podrán hacer una parte del camino y en el mejor de los casos, llegar más allá de lo esperado, eso sí, siempre con el mejor bastón en el que apoyarse, el de sus familias.

Necesitamos que continuéis abriendo caminos y que los caminemos juntos, no importa dónde, no importa con quien, sabemos que a partir de ahora,  siempre habrá un trasno o trasna que no nos permitirá desfallecer.

Os dejamos algunas imágenes que representan la contribución directa de vuestro esfuerzo hacia las enfermedades raras y crónicas a través de FEGEREG.

Clip_4

Miguel Bernárdez (organización)

2014-07-24 041 copia

Una madre con un hijo enfermo de una patología rara deja el siguiente mensaje:

«Marta Alon Cleri: Mi hijo, afectado de una enfermedad rara, se emocino en Fisterra. Llevaba como tres horas esperando,(que para sus condiciones es mucho, aplaudio con frío, gritó, y dijo: Espera, que aunque no los vea (es casi ciego) quiero darles la mano para darles las gracias. Yo se las doy desde aquí también.»

Otra paciente que le hubiera gustado estar presente deja este otro:»Rosalia Ajamil Sanchez: contagiaron su ilusión, su esfuerzo y su pasión a las redes que aplaudieron de corazón a esas personas que son buenas, unicas, diferentes y valientes como las que tienen enfermedades raras y por ello no pasa absolutamente nada, disfrutan mas de la vida que lo que nada tienen y son solo corrientes y molientes, y los participantes sois diferentes, sois valientes, no sois corrientes, habéis estado mágicos, a todos por vuestro valor un beso y una estupenda ovación»

Mensajes así engrandecen este evento, desafío, locura o cualquier otro calificativo que le podamos poner.

A tod@s los que habeis hecho posible este fin de semana (enfermos y sus familiares, FEGEREC, corredores, Asociación Camiño dos Faros, trasnos, equipo médico, fotógrafos, periodistas, familiares de los corredores, amigos, Concellos, habitantes, …), que cambiará muchas cosas de nuestras vidas, un GRACIAS bien grande.

Cuando bajemos de la nube será tiempo de analizar pausadamente lo acontecido en estos 3 últimos días. Además de hacer una crónica.

Dos imágenes se vienen a mi mente ahora mismo: esa niña en Nemiña con una mochila y unos bastones sacándose fotos con algun@s de los participantes y la emoción desbordada en la llegada al Cabo de Fisterra.
En lo personal, una profunda alegría en ver que un proyecto que nació como una utopía se haya realizado. Pedir disculpas a aquellos participantes que no han sido atendidos como se debería, el transcurrir de la prueba ha forzado la toma o no de decisiones.

Ha sido una experiencia grandísima de la que quitamos muchísimas más cosas positivas que negativas.

Dejo para mí los abrazos con el Gran Capitán Quito Ponteceso y con el resto de los participantes.

A FEGEREC no me queda más que decirles que sigan con su camino. Hay gente que necesita de ell@s. Se ha logrado una difusión grandísima. Os puedo decir que hay gente que se ha puesto en contacto con FEGEREC y con los medios de comunicación para recabar información. Hasta ahora no sabían a donde acudir y desde este fin de semana tienen una federación que intentará ayudarles en sus necesidades.

Estaremos a vuestro lado siempre que nos necesiteis.

De ser así, uno de los objetivos principales se ha logrado con creces.
Por hoy lo dejo porque las lágrimas de emoción aun están ahí esperando fluir de nuevo.

Entre tod@s hemos logrado hacer algo MUY GORDO, por todo ello MIL GRACIAS.

Quito Ponteceso (ultratrasno)

2014-07-24 171 copia

E fíxose realidade o #UTCdF

A saída foi espectacular. Un pobo volcado co evento, os enfermos e os familiares da FEGEREC interrelacionando coa organización e os deportistas. Ese camiño cara o porto e a saída neutralizada, onde todo o mundo acompañou aos atletas, foi impresionante.

O «gusano» de frontais subindo cara San Adrián foi do máis llamativo.

Chegar a Faro Punta Nariga, ver ese haz de luz perfecto entre a néboa que había e a súa cúpula iluminada, púxome a carne de galiña.

Ver amigos e veciños no avituallamento de Corme e en Ponteceso, levántalle a moral a calquera.

Ver que atletas que acabas de coñecer che dan ánimos non ten prezo.

Cada atleta tiña o seu reto persoal, moitos foron os amigos que quixeron aproveitar esta aventura. Priscila Suarez Mendez, Jana Seori e Ana «as cabras» foron sempre xuntas e deron sorrisas ao grupo que formaban, onde estaba tamén Xose Swchantz (Diego Lanchiñas). Os jarnachos parecían o 7º de cabalería. O noso Sergio Lema (Jajo), que se descolgou no avituallamento de Corme, e que nos tivo en vilo ata a súa chamada dende Rebordelo. Elena Bujía, que a collemos case chegando a Concello de Ponteceso, onde remataba o seu primeiro tramo, que non o último, pois tamén disfrutou do ultra na última etapa. A Rosa Vaamonde, que a atopei no Rego de Barizo un pouco desorientada e que finalmente rematou o seu obxectivo e tamén estivo nos últimos km en Fisterra.

Qué decir da xente do grupo no que fun a maior parte do tempo, un tal Jabalí DoSacho´, un tal Felipe Oza, un Fco David Garcia Fernandez, Superfresh Olvidame, Alfonso Michael, Anton Garcia, Diego Lanchiñas, Arturo Pasantes… eu que sei os que faltan. Quizáis debería escribir un libro para agradecervos as grander persoas que sodes, independentemente de bos atletas. Quedaredes na miña istoria desta gran aventura.

O de descansar nunha duna da Praia de Soesto durante 1 hora e levantarse cheo de caracoles por todos lados, quedará tamén na miña mente coma un bo recordo jajaj.

Aos que atopamos na Praia do Trece nunha «jaima» e fiestuqui, cando nos viron cos frontais e levantaron as máns, pensando que eramos o Seprona jaja. Que mediño pasaron. O raposo xogando ao escondite con nós pola Praia do Trece. Estos son momentos inolvidables.

O espectacular recibimento no Faro Vilán, cando vemos ese camiño de antorchas, o gaiteiro José Ramón Alborés Camariñas escondido na noite e tocando «ao pasar por Camariñas», unha porta que se abre e nos invita a psar ao faro, era Cristina, a fareira. Un espectáculo emocionante. Todos esos trasnos que estaban perndientes de cómo te atopabas e se precisabas algo. Eso queda no corazón.

Pero non todo foi doado. Non recordo cantas veces pasei pola podóloga, fisio e enfermeiría. Un equipo médico impresionante, estupendo e eficaz. Esos si que son milagros. «levántate y anda» e ao carallo … andabas.

Saimos de Camariñas un grupo amplio de persoas, aos que se uniu de novo Diego Lanchiñas, o meu «sherpa», o meu «conductor» o anxo da garda. Non tardou o grupo en ir perdendo componentes, tanto que chegamos a Ponte do Porto soamente 4, que decidimos durmir onde fose. Eun nun banco, Felipe e Arturo no que debía ser un xardín e Lanchiñas, Lanchiñas era o «despertador». 20 minutos exactos que nos sentaron moi ben.

Recordo Chorente, esa aldea preto de Muxía, dende aquí comezou o meu calvario nocturno. Levaba unhas horas que non comía adecuadamente, que non bebía como o tiña que facer e o cansancio acumulado comezou a facer mella. O estado emocional comezou a cambiar e comecei a pensar na xente que había na saída animando, a xente que estaba pendente de min pola plataforma www.tracktherace.com, na familia, nos donadores de km, na familia trasna que estaba correndo dentro de min, nos enfermos da fegerec. Foi unha hora chorando e correndo cada vez máis.

Nunca pensei en retirarme, pero sabía que esto ía ser moi difícil e que tería que sufrir ata o desfalecemento. Isto non ía suceder, xa que no grupo nos axudábamos uns aos outros. E ademáis, ao meu lado estaba Diego Lanchiñas, Felipe e Arturo, que minutos antes me deberon ver algo raro, que comezaron a animarme máis do normal.

A chegada a Muxía foi un cúmulo de emocións. Cando me preguntaban que tal, non era capaz de responder sen que se me cortase a voz e me saisen as lágrimas. Veía a cada dos amigos trasnos e era un círculo vicioso do que non era capaz de sair. Naquel momento sentín que non podía defraudalos.

Diego estivo en todo momento pendiente de que non me faltase de nada e o paso pola sala de enfermería deixoume coma novo (outra vez). Chegaron o grupo de Jabalí, Diego e compañía, que non viña con moita alegría. Sumouse ao grupo Alfonso, que se retirara preto do Cemiterio dos Ingleses pero que parecía recuperado, despois de durmir unhas horas. Uns por outros, saiu todo o mundo a correr. Quedouse David, que atravesaba un mal momento, pero que se incorporaría con Vicky en poucos minutos. O seu xesto hónrao, pois sabía que non estaba para seguir a esa velocidade e decidiu baixar unha marcha e non lastrar ao grupo. Aquí ninguén abandonaba. Se chegamos aquí, agora non se pode rendir ninguén.

E así foi. O ánimo volveu a imperar no grupo e foise recuperando tempo. Eu aínda tería que parar a durmir outros 20 minutos pasado Touriñán. Xa levaba un anaco que era un zombi viviente, e iso era perigoso a estas alturas e por esas pedras e acantilados. Outra vez o «despertador» Diego estaba ahí para acompañarme. Non estábamos sós. O grupo estaba esperando no avituallamento. Que grandes sodes cabrones.

En Nemiña xa era todo unha festa, xa nos víamos capaces de chegar dentro das 48 horas. Non foi doado, pero a dureza da etapa levouse mellor do esperado.

E a chegada ao aparcamento primeiro, onde nos xuntamos todos os corredores para chegar todos xuntos ao faro, ufff, vaia emocións. Abrazos, bicos, alí estaba Miguel Bernardez Martinez que nos fundimos nun emotivo abrazo, foi espectacular.

E xa non falemos da chegada ao Faro Fisterra. Unha marea de xente nos estaba esperando coas camisetas da FEGEREC (soy raro, soy único), familiares, amigos, compañeiros, todos animando e sacando fotos. Eu non puiden aguantar a emoción. O obxectivo de chegar a Faro Fisterra cumpriuse.

Venme á cabeza todo o traballo previo. Miguel Bernardez, que non descansou durante as semanas previas para facer disto unha realidade, sacrificando a súa carreira ultra. Traski Costa da Morte, incansable buscando solucións aos problemas que puidese haber. Os desbrozadores Pi Fraga, Anton Tom, Keko e Pablo) que nunha semana de forte calor, non dudaron en poñer o camiño o más óptimo posible para poder ser transitado correndo. Os avituallamentos, toda a familia de trasnos que, de forma desinteresada, fixo que este ultra trail se levase mellor. Todo eran ánimos, risas e facilidades.

Non me quero olvidar de ninguén, polo que non vou poñer nomes. Pero quero que recordedes que vos levo no corazón e que vin nas vosas caras, nas vosas lágrimas, o cariño que sentides por min. A miña chegada a Muxía non foi boa, e sentín a necesidade de que o ultra que estaba facendo era de todos e todas vós e que o ía conseguir, porque o meu triunfo era o triunfo dos trasnos. Tiven abrazos moi emocionais e sentidos dende o máis profundo do corazón onde se me cortaban as palabras ao falar con vós.

ADICADO A:
Este reto adícollo á miña muller a ao meu fillo, aos que non lle adiquei moito tempo este último mes, estou con débeda con vós. Tamén a toda a familia de trasnos, vós temán sodes partícipes desta fazaña, transmitíchedesme a forza necesaria e alegría para continuar. Diego Lanchiñas, sen ti o camiño faríase moi difícil. E por último, a todos esos enfermos e ás súas familias (FEGEREC). Non sería un bo exemplo para eles, se me rindo ás primeiras de cambio. Ánimo que hai moito que vivir. E non podía olvidarme de Angeles Canay, á que tamén lle adico este reto … un bico moi grande.

E gracias por todas as mensaxes de cariño que recibín.

Pedro Caro (ultratrasno)

2014-07-26 361

Podría escribir un libro por lo acontecido , una verdadera batalla la vivida en estas horas , por la distancia , por la dureza del camino , por todo lo que nos ha condicionado en esta aventura y a la que hemos vencido haciendo grupo, tirando unos de otros , haciendo lo que mas nos gusta , correr .Había un objetivo y lo hemos conseguido , porque somos fuertes , porque tenemos alma de hierro , porque creemos en nosotros mismos y sobre todo , porque la causa lo merecía .

Cuando todo comenzó en las presentaciones en Malpica supe que iba ser algo grande lo que íbamos hacer , no por la gesta deportiva , sino por las ilusiones depositadas en estos locos que corren , ellos , los Trasnos y la Fegerec , mas que nadie querían que llegáramos a Fisterra y poder contar que lo habíamos conseguido , por ellos , por su causa , así que no podíamos fallar , teníamos que conseguirlo a cualquier precio y así fue.

Una batalla vencida , pero no la guerra , la guerra continua con esas malditas «enfermedades raras y crónicas» que no os dejan vivir en paz ,que os condiciona la vida, pero que ahora ya somos mas los que luchamos a vuestro lado , somos mas los que tiramos del carro , porque somos como vosotros, únicos , raros como vuestras dolencias , pero siempre somos , SOMOS.

LAS NOCHES
Las noches han sido lo peor , el grupo capitaneado por unos valientes Chicharreros tiraba fuerte rumbo oeste guiados por puntos y flechas verdes que en ocasiones se volvían en contra de la ilusión de llegar en esas 48 horas que había que conseguir , un camino de infierno sin luz , sin referencias , solo el batir de las olas nos guiaba por esas piedras erosionadas por las pisadas de esos duendes verdes que velaban por la seguridad de los corredores , lucha , lucha y lucha , !mira como está el faro Jabalí , me decia Quito , que guapo carallo ! y continuábamos por un track de locura , sin pausa, buscando que saliera el sol para poder disfrutar de esta maravilla de tierra que dios nos ha dado y que todo el mundo debería de conocer , ahora amo la Costa da Morte , porque la conozco , porque se de ella ,dejando a valientes por el camino avanzamos con lentitud pero sin pausa hacia el destino , mucho camino por andar quedaba por esas dos noche infernales que para nosotros quedan y que ahora en unos días nos reiremos de ellas.

LOS DÍAS
Los días han sido la VIDA , el conocernos , el compartir objetivos , contarnos como son nuestras familias , el saber lo que le gusta a uno , caminábamos cuando no corríamos , subíamos cuando no bajábamos , disfrutábamos de las playas , del sol , de los acantilados , !háblame de algo y te diré quien eres! , psicólogo , bombero , informáticos , militar , comercial ….!cuéntame algo y te diré quien eres! , he corrido aquí , quiero ir allá , que chulada de vistas , párate y mira que vistas , joder que playa …los días han sido espectaculares , el cansancio desaparecía , disfrutábamos de los tramos de puro trail , unos tras otros como las hormigas , en equipo , reagrupando , desligando las tibias , esperando al que se quedaba , eramos libres en los días ,que vivan los días amigos , que vivan los días.

LOS AVITUALLAMIENTOS
Todo a la perfección , hemos estado arropados en todo momento , bien atendidos , por un maravilloso equipo sanitario de fisios y podologos y bien alimentados por el estupendo equipo humano de trasnos voluntarios , impresionante la voluntariedad gratuita de algunos sin conocernos de nada , nos han tratado 48 horas como a héroes , ese ha sido el sentimiento ,héroes, nos han hecho sentir importantes , de verdad , impresionante , chapo por todos , nunca lo olvidaré.

MUXIA
Llego desanimado , con ganas de abandonar , de hecho lo comento , pero el grupo se vuelca y no me deja ni que me lo plantee , sobre todo Xose que tira de nosotros como un tifón , que grande este chaval y vaya ángel de la guarda para Quito , impresionante.El reencuentro me anima , el desayuno me activa y en menos de 15´ estamos de nuevo de ruta , afrontando las dos ultimas y mas duras etapas , incorporación al grupo de trio «Machadas team» y Rafa , pero perdida del hermano David , que noblemente sacrifica al grupo para acompañar a Vicky. La séptima etapa es la de mayor desnivel como ya sabéis , la hacemos rápido a buen ritmo , hasta llegar a Nemiña donde nos volvemos a juntar con los Trasnos y la Fegerec para comer algo. Muchísimas anécdotas para contar , pero me quedo con el ritmo de Jorge bajando y subiendo y con la compañía de Alfonso y Rafa.

ULTIMA ETAPA FISTERRA
Cuando entre en Fisterra estaba acabado , no tenia fuerzas , el sol quemaba y no podía con el alma , intente no quedar el ultimo para no descolgarme pero no hubo manera ,de vez en cuando me castigaba levantando la cabeza y mirando al horizonte en búsqueda del Faro ,menos mal que la belleza de esta tierra me consolaba , que maravilla , quería ser una gaviota y echar a volar como un pájaro para llegar y que todo acabara , sufría y el tiempo no pasaba , !vamos, tira! , me decía a mi mismo , !vamos, hay que llegar! , me pasó Arturo , Rafa , después Quito con Xose , todos, hasta quedar el ultimo y llegar a la playa del Rostro , donde apareció mi ángel de la guarda para las ultimas horas del periplo. Rosa se unió al grupo de Quito y me grito animando a lo lejos a que siguiera , pero se debió dar cuenta de mi estado lamentable , que me espero y me acompañó hasta casi el final , me desahogue con ella, me queje hasta mas no poder ,pero ella mas me animaba , me animo lo que no os podéis imaginar , !descálzate y deja que los pies respiren!, me dijo por la playa , dios ,que buena idea Rosiña , como me alivió.

Al llegar al final de la playa volvimos a reagrupar , se incorporaron participantes que habían finalizado sus tramos y que debían estar allí para subir todos al Faro , así que volvimos a cuando el principio , aparecieron Rocio , Jana , Moncho y eso dio vida al grupo , otra vez se reía , se bromeaba , nos estábamos acercando aunque el perfil se volvía a complicar , menos mal que volvió aparecer mi escolta particular y me ayudó a continuar.Veía el Faro cada vez mas cerca , Rosa me describía lo que nos quedaba ,!a las antenas y ya estamos , hay que llegar a las antenas y listo , venga tira! y así fue , pero madre mía , cuando llegue a las antenas y vi lo que quedaba al Faro , por poco me da algo , quedaban por lo menos dos horas mas.
Seguimos como pudimos , cogemos al grupo de Quito , Jorge , Xuso , Jana , Arturo , Rafa , bajamos a la playa de Langosteira y muy emocionado subimos siguiendo las flechas verdes hasta el Faro , donde el reencuentro con todos y con la gente que allí nos estaba esperando fue indescriptible, inolvidable , por lo menos para mi , así que me lo guardo.

Felipe (ultratrasno)

2014-07-26 500 copia

Espero que esta reflexion llegue a todos y cada una de las personas que lo han hecho posible, casi han pasado 12horas y sigo llorando de la emoción, el orden no es lo importante simple mente es un enumeración, al equipo medico por su trabajo para que nuestro cuerpo note lo menos posible la paliza que le estamos dando, al equipo logistico por el enome esfuerzo de tener todo listo en cada punto de avituallamiento y siempre con una sonrrisa y palabras de animo, a todos y cada uno de los traskis , trasnos, espiritus verdes, por su tabajo, sus animos, la preparacion, las flechas y los putos verdes que nos guiaron, sus aplausos gritos y fotos en lugares inverosimiles y por supuesto a Miguel Bernardez Martinez a quito ponteceso por todoel trabajo y esfuerzo que supone organizar una carrera de este calibre, a todos y cada uno de los patrocinadores, TODOS GRACIAS. Si se me coló alguno disculpas

Vicky (ultratrasna)

2014-07-26 663

Resumir de lo vivido en 48h. Ha sido una experiencia inolvidable, me enbarqué en la ultra con el fin de aportar un pequeño granito de arena para FEGEREC, pero los que me han aportado valores han sido ustedes. Me he traido conmigo una experiencia inolvidable, sonrisas, lagrimas, nuevos amigos, palabras de ánimo,y para que mentir un agotamiento muscular nunca experimentado. 

Creo que todo/a estaremos de acuerdo en que debe haber una mención especial para el equipo sanitario, sois unas GRANDES, unas profesional trabajando, estuvieron a nuestra disposición minuto a minuto… tal era su preocupación que me fueron a esperar en lo alto de un monte (no recuerdo el nombre) para ver mi estado de salud. SOIS MUY GRANDES !!!!!

Y en cuanto al equipo de voluntarios estuvieron de 10. Nos habéis regalado sonrisas, ánimos, lágrimas, aplausos, horas de sueño para que a nosotros no nos faltara de nada…MIL GRACIAS por vuestra entrega.

Y bue, ahora llega el turno de los amigos Fco David Garcia Fernandez, un ángel que me llevo desde Muxia hasta Finisterre. Sin tus ánimos, fuerza, risas ( para mitigar el dolor muscular)… esto no hubiese sido posible. Oscar Urroa, Luís Miguel Antelo Lema (parte del equipo de salida) que retomaron ultra en cabo Touriñan para acompañarme hasta la meta. Vosotros dos ( toxos ) ayer me habéis demostrado que tenéis un corazón MU JRANDE !! Llegue con los mejores. GRACIAS
Fue muy emotivo llegar al pie del faro y encontrarme con esos abrazos de amigos. Gracias por estar ahí… Sandra, Jose, Miguel, Marco Adriana Hermida Graíño , Víctor

LA ULTRA LA HEMOS HECHO TODOS GRACIASSSS

P.D; ejemm, ir poniendo fecha pa´otra

Jorge García (ultratrasno)

2014-07-26 643

Yo también vi la película y también me reía cuando le decían: ¿Por qué corres Forrest?, no lo entendía. Pues ahora ya se porque corre Forrest, lo descubrí este fin de semana junto con otros Forrest más como yo. Pues que sepais que corremos por amistad, por placer, por ayudar, por buscar, para entendernos a nosotros mismos y a la gente que nos rodea con ese mismo sentimiento. Este fin de semana fue de Malpica a Finisterre pero la distancia era lo mismo, pudo ser más o menos, lo importante no era el destino sino el estar alli el hacer un kilometro, 50 kms o 300 kms era lo mismo, todos acabamos cansados pero con la cabeza llena de vivencias, de animos, de buena gente y por una buena causa.

Creo que todos pensamos en abandonar pero era un tema tabú que nadie quería mencionar. A mi por ejemplo la segunda noche, después de que en las anteriores 43 horas hubiera descansado 45 min, en un trayecto largo de carretera, me fui quedando poco a poco, iba andando con los ojos cerrados. 50 mts delante mia iba Diego que se dio al vuelta y me dice: «Jorge estas bien?». Le hubiera dicho que no, que me moría de sueño, que ya no aguantaba más, que necesitaba descansar. Pero le dije: «Si estoy bien, estoy leyendo mensajes en el móvil», pura mentira. 1 km más tarde me tire en una acera a pie de carretera y alli me quede tirado esperando, pero ni en esas circunstancias se me paso por la cabeza el abandonar.

Y es que nos quejamos de vicio: de los pinchos en los zapatos, del dolor de tobillos, del dolor de rodilas, de las agujetas, de las ampollas, del sueño, de los canarios que siempre iban delante, del GPS que no cogía señal, del que no pinto el punto verde o la flecha o lo puso donde no lo veiamos o se habia borrado, de las piedras, de la marea, jaja era una queja constante, todo valía. Pero se solucionaba cuando llegabamos a los avituallamientos y veiamos a la gente esperarnos con ánimos, con la mejor actitud que se podía esperar. Un secreto, muchas veces ibamos andando y cuando os veiamos empezabamos a correr . Pero ni eso nos derrotó, la piña siempre estuvo unida, tambaleándose pero unida.

El camino estuvo lleno de angeles, las primeras fueron las tres «lolas»: Priscila, Jana y Ana. Una alegría de vivir constante. A Priscila la pille al momento, cuando en medio de un acantilado y ya pasada la mitad de la gente dice:» eh chicos!! es por aqui es que no veis la señales o que??», me dije esta es la sherpa que hay que seguir, no me separo de ella, y siguio el resto de la noche al frente del grupo, se lo gano con creces. Esa primera noche tambien estuvieron mis guardianes Alfonso y Diego, dos compañeros enormessss, si me quitaba a mochila para ponerme el cortavientos ahi llegaba uno a decirme: «espera que te aguanto la mochila» impresionante su compañerismo en todo, dispuestos a todo por uno sin apenas conocernos…

El primer día diurno empezaba en Corme, allí arrancamos primeros pero ya quedamos en que Quito nos pillara, cuando nos alcanzó llegó en compañia del Felipe «el Grande» (ya no solo por la estatura sino por su energía, siempre tirando del grupo desde entonces, no le escuche decir no en ningun momento, siempre dispuesto a todo y con una sonrisa, grande Felipe!!). En el grupo también había un tercer personaje uno que antes de salir viene y me dice: «¿tú como te llamas?» (con esa pinta de chulo guay que tiene, todo maqueado y uniformado). Vaya campeón!! – pense para mi. Resultó ser el Jabalí, el hombre que hablaba hasta con las piedras pero que desde que lo conocí se descubrió como una gran persona. No me quiero olvidar ni de Arturo, ni de David ni de las chicas… la verdad es que no conocía a nadie y con el cansancio que llevaba era más complicado, que no soy como el jabalí vaya!!.

Y así continuo el camino, al final Finisterre, justo detrás de las antenas aquellas… y como diría Jana: » No me mientassss!!! no es verdadddd!! si fuera verdad se vería el faro desde las antenassss, porque me mientessss??» jajaja (Se le ve que es una mujer feliz bueno ella y Diego, gran pareja!!). Son historias que quedarán para siempre entre los Forrest, entre los que convivimos durante esas casi 48 horas sin separarnos mas de 50 mts: corriendo, andando, comiendo, durmiendo, riendo, cantando … muchas gracias por dejarme conoceros, me lo he pasado muy bien aunque haya sufrido como nunca, creo que valió la pena, la razón por la que lo hicimos valia ese sufrimiento y mucho más, sólo ver la ilusión con la que nos recibian era mas que suficiente. Se me viene a la cabeza la playa interminable del Rostro, le pedí a Alfonso si me podia agarrar a su chubasquero para cerrar un poco los ojos mientras caminaba, al final estaba con los gemelos cargados como nunca pero en cuanto vi a toda la gente que nos estaba esperando en el final de la playa, de repente toda aquello desaparecio. La energía positiva es la mejor de las medicinas y esa gente tiene mucha!!!. Nos vemos en el monte!!

Xoan Carlos Perez Gestido (ultratrasno)

2014-07-27 018

Bos días ultra-trasno-familia

Axuda, por favor. Busco paracaidas para descenso de nube da que me atopo gratamente instalado dende a madrugada do día 25 deste mes de xullo. Os responsaveis desta situación fanse chamar “trasnos”, non sei moi ben o que son pero tampouco me importa. O que si sei é que teñen unhas cualidades que os fan distintos e porque non, “raros”. Traballan sin descanso e desinteresadamente, sempre cun sorriso e boas palabras para que algúns, non sei se todos, no meu caso así foi puideramos cumplir un soño de 53 h.

Hoxe non vou a agradecerllo a ningún nome en particular, porque non quero cometer o imperdonable erro de esquecerme de ninguén, e todos fostes fundamentais dende a loxística,planificación, servizos médicos, compañeiros, participantes…. ou con esa palabra de cariño coa mellor das caras, facéndote sentir a personaxe principal dunha marabillosa experiencia, que polos comentarios leidos así vos pasou os demais. Si, esto vai dirixido a todos vos, dende o que durante meses leva con preparativos, ata o que no último momento achegouse a poñer unha man (si así foi o caso).

Tamén teño que confesar que no meu caso xoguei con ventaxa, ¡que asistencia persoal!, uns “pro” que ademais son familia e amigos, e por si fora pouco vai e chega a guinda, Belén, a mellor compi de ruta que un pode desexar, alegre, encantadora e isto volo aseguro dura, dura coma o seixo.

Chic@s isto volo recomendo, se vos gostan as longas distancias e non vos importa o cronómetro, rodeádevos dos vosos e xa veredes o que é disfrutar….

Pois o dito eiquí me quedo nesta nube, se alguén me precisa xa sabe, ascendendo cara o ceo nun cumulonimbo deses….a vosa disposición.

Por certo, que non se me esqueza, meus fillos os peques teñen un “novo” xogo: a carreira Malpica-Fisterra; entre eles se reparten papeis, con nomes que escoitaron, unhas veces son corredores, outras asistencia, se poñen vendas, se curan ampoias……bueno facendo canteira.

Por favor non cambiedes, BICOS. No 2015 máis. Mellor vai ser difícil

Marce y Eduardo (los canarios)

2014-07-24 136 copia

Y ves que vas a pasar noches sin dormir, siguiendo las huellas de un enano verde al que llaman Traski,,,,,

,,,y a veces no ves las huellas, pero pronto aparecen unos puntos verdes o flechas del mismo color pegados a las rocas, que sigues curioso dejándote el aliento, para encontrar al siguiente punto, que a saber donde el duende juguetón ha colocado.

Y al fondo, una luz te guía, te atrae, se acerca lentamente a cada paso, es un faro, el primero de muchos, que te espera sobre el acantilado, imponente y misterioso. Y pasan las horas, y unas garras te arañan, te atacan, te «acarician» dejándose sentir en tus pantorrillas, los lugareños las llaman «toxos»,,,,, La brisa del mar llega a tu rostro, su olor, su frescura, el sonido de la noche, sombras, reflejos, luces,,, ¿será la Santa compaña?. Y pasando las horas, el cielo va cambiando de color, de la oscuridad, lentamente pasa a ser mas claro, y un azul inmenso te deja ver los bellos paisajes de La Costa da Morte,,,

,,,y ves que esos Toxos, no son garras, sino unas pequeñas plantas traviesas, y que la santa compaña solo eran otros que como tu, siguen el Camiño, y que las huellas verdes, si que son verdes y si que son huellas, y que si, Traski pasó por allí para que Tú, futuro trasno, puedas disfrutar del «Camiño dos Faros» bordeando La Cosa da Morte. Playas inmensas de blanca arena, escarpados acantilados de piedra antigua, moldeada por miles de años de furiosas tormentas, gotas de lluvia y rayos de sol, ese sol que empieza a ponerse en La Playa do Trece,

casi desaparece al pasar por el cementerio de los ingleses, y deja de iluminarte para cederle el testigo al faro del villano, mientras a lo lejos oyes una gaita que embriaga el momento, dando el punto y final al día y volviendo a la noche y su magia gallega, donde las meigas descansarán y tu caminante, seguirás rumbo al sur.

Tu objetivo final, será llegar al fin de la tierra, aquel lugar donde peregrinos llegaban, llegan y llegarán, para respirar profundamente

y mirar ese mar infinito, y pensar a saber que, pero pensar, y disfrutar de los momentos pasados para llegar hasta allí.

Ese Lugar es Finisterre.

Y así vimos la ruta hermana gallega, O CAMIÑO DOS FAROS, el sueño de unos locos Trasnos, que se juntaron para recorrer A Costa da Morte y crear una ruta senderista que mostrase las bondades paisajisticas, culturales, gastronómicas y humanas de esta afamada, pero a la vez desconocida costa Gallega.

Y a los dos locos mas locos de esos locos trasnos, un día se les ocurrió la locura de completar ese recorrido de 200 kms del tirón y sin parar, pensando en un futuro (no muy lejano), convertirlo en la competición Ultratrail, mas larga hasta la fecha en España. Y de camino, hacerlo por una buena causa, recaudando fondos para la FEGEREC «Federación Gallega de Enfermedades Raras» (aún estas a tiempo de colaborar comprando kilómetros siguiendo el enlace aquí)

Nos faltaron 50 kms para completarla, pero desde aquí le decimos al duendecillo verde, que no ria, mas tarde que pronto, nos quitaremos la espinita.

De verás, esta ruta, es algo digno de ver.

Susana Gómez (ultratrasna)

image5

Desde las tierras llanas de Malpica hasta el fin de la Tierra, pasando por sendas escurridizas,altos acantilados , escarpada costa, remansos de increíbles playas con mar cristalino, difíciles pasos para poder correr y mantener un ritmo constante, pueblos durmiendo, pueblos despiertos, fuentes, agresiva vegetación, sol, viento nocturno, faros, haces de luz giratoria y cautivadora y huellas verdes indicando el camino a seguir.

Un trabajo faraónico ese de haber unido 200 kms por una salvaje Costa da Morte donde el camino se ha abierto en muchos tramos a golpe de brazo, dejando el hueco justo para que una persona haciendo “equilibrios” pasase entre “toxos”, una planta autóctona de violentos espinos que no dejaban de recordarte que el territorio era suyo.

Con 24 horas de retraso partimos rumbo a Fisterra sabiendo que nuestro destino era en realidad 17 kms más allá, en Cee, mi pueblo natal.

Quería llegar a casa a pie. Era una forma muy sugerente de comenzar mis vacaciones.

Acompañada por mi sombra, mi fiel amigo de aventuras, comenzamos a trotar a ritmo alegre, ritmo rápido a veces, más lento otras, caminando cuando el camino se ponía complicado, retrocediendo cuando nos salíamos del trazado oficial, parando cuando debíamos comer o dormir unos minutos…

Sin avituallamientos organizados por estar “fuera de carrera” desde el principio,nuestro plan inicial de Ultratrail se convierte en una auténtica aventura. Todo deberíamos llevarlo encima.

Un plan inesperado y genial mirásemos por donde mirásemos.
Una aventura que se vio casi truncada en el km 80, donde una inflamación en la planta del pie y una infección de piel a la altura de los tobillos hizo que me plantease muy seriamente el abandono.

Faltaban 140 kms .., y casi me hundo.

Tras ingerir antibiótico para mi problema (habitual) de piel, dormir media hora y comer, los veinte kms posteriores iban a ser un examen para saber si sería o no capaz de continuar.
No quería abandonar…
Pero apenas podía caminar sin dolor…

¿Dónde está el límite?
Intento ser coherente y pensar fríamente cuando los problemas llegan en un ultra de tantos kilómetros.

Pero.., en este tipo de distancias el dolor se mezcla con las horas, el esfuerzo con la pasión,las ganas con el agotamiento y una…, ya no sabe muy bien donde está la línea de la cordura.
Sinceramente creo que jugando en esos límites corro constantemente.

Doscientos veinte kilómetros …
Incluso escribiéndolos se hacen largos.
Cuando has corrido 100, que ya es una distancia muy grande…, todavía faltan otros 100 más…
Duro pensarlo.
Divertido correrlo.
Creo que podría resumir así O Camiño dos Faros: duro, divertido.

Con una decena de kilómetros hechos de más por pérdidas, corriendo en un “juego de pistas” siguiendo las marcas verdes que los trasgos dejaron para nosotros, con las paradas para el cuidado de mis heridos tobillos, las pausas para repostar, con un dormir sobre la nada tapados por una simple y ruidosa manta de supervivencia o la fría agua antiinflamatoria de los ríos y del mar…esta aventura se fue dibujando en forma de rías gallegas, hermosas, imponentes, salvajes.

Y paso a paso…avanzamos hasta llegar a , en realidad, ningún sitio.
Y me explico, aún sabiendo que no puedo ser muy clara porque ni yo misma puedo comprenderme.
En primer lugar esta crónica está siendo escrita casi por “obligación”. Y no me entiendan mal, es que no he podido “inspirarme” y resumir estos doscientos kilómetros en una entrada de blog a mi gusto.

Creo que ha sido una experiencia tan personal que se me hace complicado describirla.

Llevo tres días dándole forma a muchas sensaciones pero he llegado a la conclusión que no puedo explicarlo en palabras.
O Camiño dos Faros hay que vivirlo. Yo, por primera vez, me he quedado sin letras para expresar lo que he sentido.

Y no he “llegado a ningún sitio” porque, aún habiendo cruzado la meta de Finisterre y después continuar hacia mi pueblo hasta el último faro programado, me he quedado con la sensación de no haber terminado…
No he cerrado capítulo en esta ocasión.

Quizás cierre este episodio cuando me vaya de Galicia.., o quizás ya nunca vuelva a cerrar las puertas y O Camiño dos Faros haya cambiado mi concepción de vivir experiencias de este tipo.

Quizás Finisterre ha sido el primer punto para partir, en siete meses, hacia Alaska.
563 kms de una aventura que me ponen los pelos de punta.

Lo que tengo claro es que los objetivos se consiguen avanzando. Y el miedo tendrá que acompañarme porque yo nunca dejaré de intentarlo.

Gracias a todos por la compañía y por haber aportado un granito de arena por el fin solidario de esta prueba.

Les puedo asegurar que les he llevado a todos en mi mochila.

Sandra (Fisioterapeuta)

2014-07-25 171 copia

Como integrante del equipo sanitario del ultratrail, me gustaría dejaros unas reflexiones sobre un par de puntos:

La primera es la capacidad humana para superar retos. Desde el momento en que pidieron que colaborase en el ultratrail, me pareció una prueba escandalosamente dura y exigente, pero conforme pasaban los días y me iba enterando de los detalles de la ruta, la dureza del terreno, los desniveles, que no hubiese ni una hora de sueño planificada en las 48 que duraba la prueba… Mi sensación inicial se convirtió en un convencimiento absoluto de que era imposible que nadie, absolutamente nadie, cruzase la meta en el tiempo previsto. Y aún así, me parecía un mérito tremendo llegar siquiera a la mitad del recorrido.

Y me he visto obligada a rectificar (encantada de hacerlo, por cierto) asombrada hasta el extremo, porque no solo 6 de ellos han cruzado la meta en menos de 48 horas, cosa que consideraba inviable, si no que a lo largo del fin de semana he visto grandes logros.

He visto a una campeona partir con una severa lesión en el tobillo desde el inicio, que aún así peleó dentro de sus posibilidades con las primeras etapas, reincorporándose en las últimas, con la misma ilusión y ánimo que cualquiera de sus compañeros, dispuesta a tirar hasta que el cuerpo se lo permitiera.

He visto a dos canarios volar literalmente durante las primeras 24 horas, ganándole tiempo a pasos agigantados al planing previsto, llegando a sacarle más de 3 horas al horario que se había calculado para las etapas. Y a pesar del esfuerzo, uno de ellos ni siquiera solicitó asistencia sanitaria, y el otro, tumbado en la camilla, no tenía apenas tensión muscular, ni roces en los pies; tan holgado iba que era difícil creerse que llevasen casi 100 Km de recorrido y una noche sin dormir.

He visto a una uruguaya remontar de una lipotimia inminente a mitad de recorrido, que logró tocar meta dentro del tiempo marcado, con una sonrisa y sacando fuerzas aún para repartir abrazos (ole, ole y ole!!)

He visto a debutantes peleando sin tregua por avanzar a buen ritmo a pesar de dolores y lesiones, sabiendo que la meta era inalcanzable, pero sin perder por ello el ansia por hacerlo lo mejor posible.

He visto a un grupo de campeones, que tras más de 100 Km a sus espaldas y con la perspectiva de otra noche sin dormir, aún mantenían ánimos para bromear alegremente con compañeros y terapeutas, o darle pacientemente consejos a sus hijos sobre la carrera y sus menesteres…

He visto a uno de los 6 ultras que completaron los 203 Km, despedirse de nosotras e irse trotando a coger su coche, como si acabase de venir de un paseíllo por el bosque…

Y me llegan noticias de 2 que continuaron peleando otra noche más, para lograr sus objetivos, aún fuera de hora.

Y la guinda fue verlos llegar a meta, a los 6 invencibles acompañados por parte de sus compañeros, codo con codo, porque no competían, colaboraban. El espíritu de la prueba en estado puro. Alucinantes todos y cada uno de ellos, del primero al último.

Y en cuanto al equipo sanitario del que he formado parte… Creo que es de justicia, por si alguien no lo sabe, que quede constancia de la entrega y ganas de trabajar que pude ver en este grupo. Dos enfermeras dispuestas a colaborar en lo que fuese, incluso en labores que se salían de sus funciones habituales. Una podólogo que nos dejó embelesados a todos con su forma de trabajar, rápida y eficiente, una profesional en toda regla y con mayúsculas!

Y creo que todas estaremos de acuerdo en que debe haber una mención especial para Marga, que no solo es una máquina trabajando, sino que consiguió integrarnos como grupo desde el primer momento. Siempre había un «vamos a hacer esto» seguido de un «¿os parece, chicas?». Coordinar a un grupo siempre es complejo, y lo bordó. Pendiente de todos los detalles, organizándolo todo y manteniendo un ambiente sumamente cómodo y distendido, que nos facilitó a todas poder aportar nuestro granito de arena para que esto saliese lo mejor posible. Eres grande, muy grande, campeona! Encantada de haber compartido esto con vosotras, chicas!

Sumadle a todo esto el trabajo de organización que se esconde detrás de un evento de estas características, y la numerosísima colaboración de trasnos y trasnas… Y sale un gran fin de semana!
ENHORABUENA A TODOS!!

Pi (organización)

2014-07-26 715

ALGUIEN ME DIJO QUE NO ME ENROLLASE MUCHO¡¡¡QUE CON ESTO DE LAS MAYUSCULAS…¡¡¡PERO ES COMPLICADO DESPUES DE TANTOS SENTIMIENTOS VIVIDOS ESTE FINDE DEL ULTRA-TRAIL O CAMIÑO DOS FAROS¡¡¡ASI QUE TOMA minusculas¡¡¡
Para mi una experiencia UNICA¡¡¡IRREPETIBLE¡¡¡Algo que hay que vivirlo en persona para poder entenderlo¡¡¡Porque con palabras es imposible¡¡¡
Poder seguir Km.a Km. a estos CRAKS durante 46 horas y 40 minutos durante los 203 Km. del recorrido es algo UNICO¡¡¡Algo que no se puede comprar con dinero¡¡¡Algo que quedara en nuestra memoria para siempre¡¡¡Y que nos hara pensar muuucho pero muuucho¡¡¡
En mi cabeza no paran de pasar imagenes¡¡¡Esa salida de Malpica cargada de ILUSIONES¡¡¡Ese brillo especial en la mirada de cada corredor¡¡¡A Quito llorando en el avituallamiento de Muxia(alguna lagrima se le escapo al menda tambien en ese momento)¡¡¡Ese gusano de luz acercandose al Cementerio de los Ingleses en plena noche¡¡¡Ver A MIGUELON,uno de los padres de este ULTRA y tambien CORREDOR emocionarse¡¡¡Al GRAN JAVALI DO SACHO siempre sacandonos una sonrisa a pesar de ir reventado¡¡¡Ver currar a ese grupo de FISIOS,ENFERMERAS Y PODOLOGA,UNAS MAQUINAS¡¡¡Y que decir de la LLEGADA de mis IDOLOS a FINISTERRE¡¡¡Y si,digo mis IDOLOS porque a partir de lo vivido estos dias son y seran mis IDOLOS a partir de ahora¡¡¡LLEGADA MAGICA¡¡¡Con los sentimientos a flor de piel¡¡¡Y aqui no me da palo decir que llore lo suyo¡¡¡y mas y mas imagenes que siguen y seguiran pasando por mi cabeza¡¡¡
Por todo esto y MUUUCHO MAS¡¡¡Solo puedo daros las GRACIAS¡¡¡GRACIAS¡¡¡GRACIAS¡¡¡GRACIAS¡¡¡GRACIAS¡¡¡…A TODOS LOS CORREDORES¡¡¡ORGANIZACION¡¡¡CUERPO MEDICO¡¡¡….
Pero ESPECIALMENTE a Quito Ponteceso y Miguel Bernardez Martinez por llevar a cabo esta idea del ULTRA¡¡¡VENDITA LOCURA LA VUESTRA¡¡¡Y como no a Traski Costa da Morte y alguno mas que yo me se¡¡¡Porque sin ELLOS O CAMIÑO DOS FAROS NO EXISTIRIA¡¡¡SOIS LO MAS CAPULLOS¡¡¡
Lo dicho,GRACIAS Y MAS GRACIAS POR TODO¡¡¡

Sergio Lema (Jajo)

2014-07-24 174 copia

Bueno despois deste fin de semana loco. Empeza outra semana loca. 

Solo concretar catro cousiñas e non vou xa falar mais do tema, xa que ta case todo dito, acerca do #UTCDF.

Quédome en primer lugar e que me impactou enormemente ca saída que tiveron os corredores. Cun pobo volcado con este evento, e como non ca dedicatoria que me fixeron os da A.C.Malante, flipei!!. Pensei…»ostia pon Jajo, na pancarta esa, será por min??». Moi nervioso estaba, oh!!

En segundo lugar e xa pasado os nervios do principio, co abrazo de presentación de Jabalí DoSacho, levamos xa tempo en contacto por tema do Ultra, pero non chegaramos a coincidir nunca, e resulta que eu ia correndo diante miña, presentounos Quito, e como non un bo abrazo «como Dios manda», en plan «un placer, aquí estamos po que faga falla». Un Grande, simplemente. Sería un referente en toda a carreira, ata que o perdín de vista, claro está, jijijij.

O terceiro aspecto que me deixou alucinado, foi Quito Ponteceso, (dende hoxe, alias TANQUITO!!). dende o primer momento pendiente de todo o mundo, pa riba e pa baixo coma as cabras, tendo todolos cabos atados e asegurados, todolos aspectos controlados. Incrible, e por encima el, tamén facía a carreira.

Non vou negar, que cando o vin pensei. Aquí, non pode pasar nada malo, ó lado de Quito vou seguro. Ata que tamén o perdín.. obviamente. jjjjjj.

E o cuarto aspecto solo facer constar a envergadura desta fazaña nunca antes feita. por estes catro valientes. Eu fixen tres etapas das oito que había, e tou feito unha «merda», estes tios, son a puta leche. Encheseme os ollos de lagrimas de ver a cara de desencaixado de Quito, e pensar vaia esforzo mi madriña querida. Miro pa esta foto e penso, eu corrín con estes catro fenómenos, podome sentir orgulloso.

A vida son novas experiencias, e esta quizás foi das máis gratificantes. Co piramidal tocado, o ligamento da rodilla dereita que parece un acordeón, e ainda así, penso: «Madre mía, madre mía, LA QUE HEMOS LIADO!!!».

Se fose un estudioso das letras, seguro que encontraría unha, que resumise o sentimento que albergo ó participar no #UTCDF, pero como non o son, pois solo me queda mostrar unha admiración infinita por esta xente, e dar gracias por coincidir en algún momento da carreira con eles.

Miguel Antelo (corredor)

2014-07-24 161 copia

Estimados trasnos verdes:

Quero agradecervos que nacérades hai xa un tempiño, pois chegou convosco un novo frescor a nosa Costa, ata o punto de darnos a coñecer (cando menos a min) zonas, ata entón, parvamente descoñecidas.

Quero tamén louvar esa mestura de realidade e ficción que proxecta toda cousa que facedes, mais en especial o ultratrail e que, por ser breve, ben se pode resumir en que o que parecía incrible ben crible que foi.

Ademais, estimados trasnos verdes, sei da mentira do voso nome, e acéptoa de moi bo grado, xa que de pequenos non tedes nada, pois sodes moi grandes. Tan grandes como para remover conciencias e avogar pola solidariedade; tan grandes como mil campañas do Sergas e mais de Turismo (e mil veces máis baratas) e tan grandes como para marabillar a un tropel de xente (xa convertida en trasno) collidos da man do deporte e da natureza.

Mais estimados trasnos verdes, cometestes un enorme erro, talvez imperdoable, que afectou aos participantes (outra vez, cando menos a min) pois todos quedaron afectados por, como mínimo, catro enfermidades: sarampelo, varíola, paranoia e mais esquizofrenia; xa que, ou ben temos puntos verdes polo corpo ou ben vemos puntos verdes por todos lados.

En fin, persoal organizativo e sanitario, graciñas por facer posible isto e espero que teña continuidade para o ano, pois o traballo máis difícil quedou feito. Se así é, aquí estou para correr e, se non é posible, para axudar no que poda. Parabéns.

Diego Lanchiñas (corredor)

2014-07-26 582 copia

Fue para mi la Gran Aventura, con buenos amigos, un objetivo y una logística espectacular.

He disfrutado el 100%, me he ganado a mi mismo por goleada y sobre todo he establecido un vinculo de por vida con alguno de los mejores deportistas que puedo conocer…..GRACIAS por dejarme formar parte de este proyecto, gracias por hacerme reir y dejarme ayudaros a conseguir este enorme reto.

He corrido mucho 140 km, dormido poco, reido sin fin, solo tengo una ampolla en el meñique y una sensacion indescriptible, en serio no puedo haceros llegar todas las emociones de mi cabeza,,,, y me he emocionado en varios momentos sobre todo cuando te dan las gracias los miembros de la Federacion Gallega De Enfermedades Raras y Cronicas….. Solo deciros que me habeis dado la oportunidad de correr y de disfrutar de manera segura de una distancia tan tan tan larga.

A mis compañeros que sois muchos y no os etiqueto que siempre se me olvida alguien y me jode que me pase,,,,,, Os dedico una mirada y una sonrisa,,, y una propuesta de repetir Grupo en la proxima edicion del modo que sabemos hacerlo, Conscientes de la dureza, conscientes de las horas, de la alimentacion, de las lesiones, del desgaste, de los humores, conscientes de que somo corredores pero sobre todo de lo que hicimos este fin de semana, aportar lo mejor de cada uno para lograr un objetivo comun.

Añado algunas fotos a espera de recuperar mi cámara que tiene joyas pero cedí a la organización al finalizar para que los cracks de la imagen y el sonido creen un buen recopilatorio, pero prometo colgar todo, todos lo videos…… todos eh todos no quiero sorpresas…

Rosiña Vaamonde (corredora e filósofa)

10571987_260397750817976_690069320346779207_o

ULTRAS, TRASNOS, TWISTERS, EXTRATERRESTRES

“Un hombre poco práctico es lo que necesita quien está en una situación extrema”

Pa min que a frase de aí enriba escribiuna Chesterton para que eu poidese caer da burra algún día, así como a xente como Jabalí está no mundo para que exista xente coma Quito. Coño, tou citando a Chesterton e ao Jabalí do Sacho así seguido. Cousas veredes.

O caso: o sábado 26 de xullo, acabadiña de chejar a Fisterra medio catatónica e sen asimilar a intensidade das últimas horas vividas, veume a frase á cabesa. A de Chesterton (a de Jabalí tamén mola, non te mosquees, Jabalí). “Un hombre poco práctico es lo que necesita quien está en una situación extrema”, repetíame coma un mantra, e tal. E disíame: pra pouco práctica servidora, de feito virando a desastriño, que me perdo seguido no monte e wikiloqueo fatal. Un home? Un home tou feita xa hai máis de 24 horas, desque fatiguei traballosamente os 53 km das narices correspondentes ás dúas primeiras etapas do Ultratrail Camiño dos Faros (de ajora en diante Ultratrasnada), ás que fun ofresida e cumprín sen choromicar demasiado ostentosamente. E nunha situación extrema ajora mesmo tan varias persoas ás que lles debo moito, entre eles Quito e Jabalí, os da existencia resíproca (de ajora en diante “os resíprocos”), que levan dúas noites sen durmir e case 40 horas de carreira… Ta claro, NECESÍTANME!!!!!!!

Collín e arrinquei a merda aquela de vestidito rosa que me fai pasar por xente, vestín de misión ultraespesial, mochila de Dora Desbrosadora incluída, collín un mapa que me obsequiaran moi amablemente a véspera na oficina de turismo de Camariñas (ai o wikiloc, cando aprenderei) e saín a correr do albergue rumbo ao mar de Fóra coa firme determinación de percorrer o camiño dos faros en sentido inverso sen parar ata dar cos extremos da Ultratrasnada, e voltar con eles ata Fisterra apoiándoos e animándoos e faséndolles monadas (cantándolles non, que cantar non sei), porque si, porque son home/muller pouco práctico/a e tou en débeda cos pelexos resíprocos eses, que se non cheja a ser polos azos que me fora dando o Jabalí e polos coidados e a atensión do Quito, a boas horas teria eu chejado a Ponteceso o venres e rematado os 53 kms das narices, quen me mandaba. Digo!

Tiñades que verme saír coma una bala na miña misión ultraespesial de home/muller pouco práctico/a, así a fume de caroso e cun aquel talmente aeródinamico, que mesmo paresía que a forsa da gravidade deixara de existir ao meu paso (quen a quere), anque lojo aló na encosta pa subir aos cantís aljo de gravidade si que había, cajonodemo, e daquela xa dei en reptar pero sen desistir no meu empeño de ir animar os jartibles dos 203 km, quen lles mandaba.

E que ben seguín a ruta inversa. Seguina bárbaro, ata que me perdín, era visto. Aidiormío –pensaba eu-, a ver se inda lle vou dar máis traballiño á orjanisasión! Ai como teñan que vir rescatarme daquela si que a liamos, deus non o queira, con todo canto eles levan breado, que nin paraban a durmir, que os trasnos, ademais de obrar milagres de multiplicasión e amplificasión, aínda por riba posúen o don da ultraubicuidade, porque dous días e dúas noites botaron aparecéndose aos corredores en cada encrucillada do camiño transitable ao tráfico, talmente coma as aparisións dos santos, que chejan todos surfeando en pedras, pero eles a mogollón, en coches e furgoneta ultraavitualladora, e todo era enchernos de comida e bebida e animarnos e sacarnos fotos que paresiamos famosos, e ofrecer masaxes e curar pés e vendar e mesmo houbo gaiteiros e todo, e unha noite ata queimada, pero para o público, que os ultras nun ultra non se dan ao bebercio, por favor. Que ben se vive de atleta, así a todo. Que vida tan regalada, caso de parar no km 53 (das narices).

En fin, aló estaban sempre mirando polos corredores o Traski, Marina, Eloi, Pablo, Bea de Cotelo, Dores, Susana, Conchi, Merce, Ramón, Isabel, Antonio… (desculpas anticipadas para os trasnos que non nomeo) Que dicir do equipo ultrasanitario de Marga Sobrido, Eva, Sandra, Marta e Iria, que xa quedaron con sona de milagreiras, tanto e tan ben fixeron (e tan malladitas quedaron)? Que dicir da hospitalidade da encantadora Cristina, a fareira de Vilán, abrindo o faro de madrugada para ofrecer acubillo e viandas a trasnos e corredores, mentres Ramonchu os recibía ao son da súa gaita?

Tanto traballo leva pasado toda este xente pa que ajora veña eu coa trapallada de que me perdín intentando axudar? Era boa!!! Tira millas, calamidá –disíame- que maloserá que non deas chejado ao Rostro. E chejín, pero como andaba perdida, antes de baixar topei cun bar (que magnetismo) rodeado dun prado de margaridas que apareseu alí no medio da nada, coma un soño raro, pero soño non era que ben que entrei e pedín un twister por aquilo da hidratasión, e aínda ajora non me explico o que me ocorreu, que mentres corría e lambía no twister dei en lembrar o vivido talmente como Proust coa madalena, pero en twister. Ijual é que co esforzo dos 53 km das narices quedárame a faltar un mineral e o polo repúxomo e activou as conexións cerebrais, caso de eu telas; sendo así recoméndovolo como parte fundamental da dieta na supercompensación dun ultra, que a min Marga Sobrido explicoume, cando xa rematara a Ultratrasnada esta, digo que me explicou que a partir de certas distancias en carreira, os efectos sobre o corpiño deixan de ser puramente musculares para comezar a afectar aos órganos vitais, que o saibades, que Marga controla mogollón e fala do seu oficio con auténtica paixón. Non sei o que opinará Marga Sobrido sobre os Twister, pero bueno.

Aínda que tamén pode ser que o efecto Proust viñese dos coloriños do polo ese, que lle dan un aire así como marciano, e foi por iso que lembrei a aparisión a media noite do xoves en Malpica de Jabalí (está en todas, este), Quirina e Palote, que acababan de mudar a roupa e viñan tan preparados e tan pros e tan deslumbrantes que me entraban jañas de prejuntarlles se eran desta galaxia ou viñan á festa, eu veña mirar para eles coma a prima tonta de la aldea, coas miñas mallas decatloneras, as zapas rotas e a palestina hippy. Porque unhas horas antes eses tres non vos eran marcianos, non, que viñan normalitos de todo, que eu ben que volos vin pola tarde cando nos resibiron as xentes de Fegerec, xentes que parese que quedaron bastante agradecidas pola iniciativa solidaria de Miguel Bernárdez e compañía, que ao final o rapaz foinos liando a todos de tal xeito que conseguimos recadar case o correspondente a 7000 quilómetros entre marcianos e terrícolas e quizais faser un pouquiño máis visible a asociación. O que igual non saben na Fegerec é que máis agradecidos estamos os que corrimos por ter ocasión de enfrontar os nosos retos particulares ao tempo que nos sentimos un pouco menos inútiles e simulamos ser boa xente, pero isto é un segredo, non llelo digades a ninguén.

De que falaba? Ai diormío. Que dixen de antepenúltimo? Ai si, que corría cara ao Rostro, lambía no twister e lembraba a noite da saída en Malpica… Aló estaban os canarios, altos e espigados coma elfos, que logo habían de levar a primeira posición con moita diferencia durante 150 quilómetros; aló estaba a Belensiña, decidida a cumplir co seu obxectivo dos 100 km e que acabaría fasendo outros 50 máis de propina acompañando a Carlos, un dos poucos elixidos que completarían os 203; aló Priscila, grandísima atleta habitual dos podiums a quen tivera a sorte de coñecer uns días atrás kayakeando; os seus compis, entre eles Ana, Diego e Jana, que formarían con Pris o grupo máis simpático e dicharachero, subindo encostas endiañadas a todo meter e cantando a voz en grito coma unha excursión escolar; Felipe Oza, do CAS, unha auténtica forsa da naturesa, que case no final dos seus 203 aínda tería ganas de andar por aí fasendo piruetas; Xosé, que despois dos seus 80 km, ao día seguinte, despois de tomarlle unhas cañas, aínda se deixaría liar para faser a derradeira etapa… E tantos outros, máis de corenta corredores tomando a saída entre fachos, gaiteiros, trasnos, familiares, veciños e xentes do Fegerec. Chegara o gran día, chegara o momento de demostrar que o soño de Miguel, de Traski, de Quito e demais trasnos podía facerse realidade, e aí estabamos, percorrendo o porto de Malpica debuxando no ar da noite unha serpe de luz cos nosos frontais.

Entre lembranzas alcanzo a praia do Rostro, descálzome e camiño á beira do mar embravecido. Levo unhas dúas horas de camiño. No teléfono dinme que a meirande parte dos corredores están a piques de chegar a ese punto. Parece mentira…penso que mentres algúns deles corrían eu tivera tempo de conducir desde Ponteceso ata Camariñas, bañarme, descansar unha hora pola tarde, visitar o faro Vilán, conducir ata Camelle, tomar os pinchos con que nos agasallou Ramonchu no Meu Lar e coñecer novos trasnos encantadores, subir no coche deles de novo ao faro de madrugada para deixarlle a Pedro o meu frontal, durmir bastantes horas a noite do venres ao sábado, almorzar, pasear preguizosa por Camariñas e conducir ata Fisterra. En todo este tempo, sumado á noite enteira de xoves a venres, había sete persoas que non pararan de correr… Sentín vertixe, sentín medo por eles, e moita admiración, e o desexo profundo de que non fraqueasen…Pregunteime cantas paisaxes fermosas terían visto, pregunteime se algún momento da segunda noite puido ser tan máxico como aqueles quilómetros que percorreramos na néboa guiados polos varridos rítmicos da luz do faro Nariga, coma un xigantesco corazón luminoso na noite, e a chegada á base do faro coa cúpula iluminada.sentindo que dalgún xeito foramos quen de atravesar o espello e internarnos nun mundo de estraña beleza. Se tan intensas foran as sensacións da primeira noite, que terían vivido eles?

Ao final da praia espero coa sempre agradable trasna Conchi e a campiona de ironman Natalia, que se adiantara ao resto. Van chegando…As caras, os acenos falan de cansazo extremo, de sufrimento e determinación. Están feitos dun material distinto. Síntome privilexiada por vivir con eles estes momentos irrepetibles, emocionantes, e son consciente de que debo atesourar cada intre, cada imaxe, cada frase, que debo gravalos para revivilos no recordo cando isto remate.

No atardecer, camiño a Fisterra, procurei ser boa compaña…procurei animar, entreter, dar conversa ou simplemente estar aí…O pouquiño que poida ter axudado, con todo, non é nada en comparación co que me levo. Velos reagruparse no outeiro, vestir todos as camisetas amarelas, entrar xuntos, percorrer o pasillo de amigos, familiares e xente Fegerec, os aplausos, as aclamacións, as apertas, os bicos, as bágoas de emoción desbordada… Esas bágoas que non nos abandonaron durante días aos que dun xeito ou doutro abandonamos rutinas para embarcarnos nesta tolemia, nesta trasnada, neste soño solidario…Porque quizais o Camiño dos Faros exista para os trasnos, raros e únicos fuxirmos no outro lado do espello.

E xa mo paresía que había de dar en escribir cursiladas, que pa min que vou maior, cajonodemo. Máis me valía arranxar un pouquiño a casa, que ta todo manja por ombro, e deixarme das lerias estas do blog. Tamén hai que ser ben pouco práctica/o. Veña, inde por aí lamber nun twister ou naljo e non me fajades moito caso. Iso si, se algún día vos atopades nunha situación extrema… asubiade.

Beti Vizcaino (acompañante ultratrasno)

10329149_10201343645831486_5150288383729515184_n

Es muy difícil plasmar con palabras lo vivido durante esas cuarenta y ocho horas, tantas emociones y experiencias juntas, pero voy a intentarlo.

Llegamos a Malpica a las once de la noche pasadas, tiempo bastante justo para contactar con la organización y salir porque el trail comienza a las doce ¡¡empezamos con el estrés!!

La salida es muy emocionante, viendo que tu marido no es el único loco que se anima a “disfrutar” de un ultra trail por una buena causa. Felipe me presenta a varios compañeros de batallas de los que tanto había oído hablar y que no conocía, y nos ponemos en marcha. Un minuto de silencio en memoria de las víctimas de Angrois y paseo por Malpica a ritmo de gaitas, escoltados por Trasnos y miembros de Fegerec portando antorchas y pistoletazo de salida, allí van por el paseo unos 40 o 50 corredores entre los 26 que intentarán el reto de los 203 y los que se han apuntado a acompañarlos los primeros quilómetros. Desfile de frontales a trote borriquero por la costa de Malpica y los perdemos de vista.

Informo por whatsapp a familia, amigos y miembros del club que están pendientes de Felipe, que ya ha salido y ahora toca abordar mi táctica de la noche. Aunque es la primera noche y salen provistos de todo lo necesario para esas primeras horas (frontales con pilas, guardavientos, agua, barritas energéticas, frutos secos, geles, fruta, etc.) decido buscar un sitio donde esperarlos más o menos a mitad de la noche por si necesitan algo, porque para el primer avituallamiento faltan muchas horas.

Estudio el recorrido en el mapa y el destino es la playa de Niñóns, ponemos el GPS en marcha y arranco a ver si doy con ella. ¡Bingo! He llegado, es la una de la mañana, buena hora para echar una cabezadita mientras no llegan. Como según el horario previsto pasarán por allí sobre las 5,15 h. decido poner la alarma del móvil para las 4,50 h. para que me dé tiempo a espabilarme antes de que pasen y estar atenta a ver si distingo la luz de las frontales porque no estoy muy segura de que donde estoy aparcada sea un punto de paso. Me acomodo en el coche y a dormir, pero no es tan fácil, a unos cien metros hay un grupito de 5 ó 6 tiendas de campaña, parecen varias familias amigas con niños incluidos, que no tienen las mismas intenciones que yo, así que hasta las dos y pico no paran los movimientos de linternas, puertas de coche que se abren y se cierran, cuchicheos y risas… pero sobre las dos y media parece que todo se queda oscuro y en silencio así que me duermo.

De repente algo me despierta, tumbada en el asiento trasero miro la hora, sólo son las 4,15 pero parece que ya ha amanecido porque hay mucha claridad, pero… la luz parece que se mueve, me incorporo y ante mí…¡La Santa Compaña! Un grupo de luces bajan hacia el coche trotando, en el momento en que están delante del coche abro la puerta (con lo que se enciende la luz interior):

“Hola chicos ¿qué hacéis aquí con una hora de adelanto” (alguno se lleva un pequeño susto porque no esperan encontrar a nadie)
“Este que nos trae a fume de carozo” (no sé quién es este, no veo caras, solo frontales que me alumbran).

Aquí está el primer grupo, en el que se encuentra Felipe, traen un buen ritmo porque se han adelantado prácticamente una hora al horario previsto, les ofrezco agua fresca que algunos aceptan y se ponen de nuevo en marcha, pero en ese momento llega el todo terreno de la Cruz Roja con algún Trasno y se paran cinco minutos más, aunque la pareja de canarios aprovecha para despegarse y seguir ruta, desde este momento irán siempre (o casi siempre) en cabeza. Objetivo conseguido, he visto a Felipe, ha repuesto la mochila y va bien aunque el rito que llevan es alto.

Siguiente punto faro del Roncudo; al llegar veo un coche aparcado ¿qué hará aquí un coche a las 5,30 de la mañana? Supongo que será una parejita de enamorados y aparco lo más alejada posible para no restarles intimidad ¡Qué mal pensada! Después me enteraría que eran Trasnos durmiendo esperando a que llegasen los corredores.
Bueno, una vez aparcada salgo a ver cómo está la noche y aunque sopla mucho el viento la temperatura es muy agradable. Toca preparar más bebida isotónica y bolsas de surtidos de frutos secos por si Felipe necesita reponer algo, y así estoy entretenida hasta que empiezo a ver los primeros frontales a lo lejos, parecen sólo dos, ahora los veo, ahora no los veo, ahora los vuelvo a ver y poco a poco se acercan hasta que llegan a mí. Sólo son dos, el dúo canario, que me comentan que viene el resto detrás que les han hecho un avituallamiento y que los demás paraban demasiado por lo que ellos decidieron arrancar solos en cabeza. Me piden agua (deben confundirme con los Trasnos de la organización, y no será la única vez) y les invito al agua fresquita que llevo en la nevera para Felipe, inocente de mí, cuando me doy cuenta en vez de beber están rellenando los depósitos de su mochila, los dos, ¡adios agua fresquita Felipe! Arrancan rumbo al puerto y al poquito aparece el grupo de Felipe. Pletóricos, han superado la primera noche y se encuentran muy bien, unas palabras, y rumbo al puerto de Corme.

Están acabando de montar el avituallamiento porque los corredores siguen recortando tiempo y van con algo más de una hora de adelanto, pero menudo avituallamiento: café, leche, caldo limpio, fruta (sandía, naranja…) bocadillos de jamón serrano y de nocilla, barritas energéticas, aquí no falta de nada. Diez minutos observando como terminan de montar y ya está aquí de nuevo Felipe. Comenta que empieza a molestarle un poco en la ingle porque se le está irritando, así que se unta un poco más en vaselina, desayuna y ¡Oh, sorpresa! Llega un equipo sanitario compuesto por fisioterapeutas, enfermeras y podóloga. Felipe aprovecha y pide que le hagan unos estiramientos y queda como nuevo.

Le sugiero que va siendo hora de ponerse en marcha pero prefiere esperar a algunos de los que no han llegado, porque prefiere ir en grupo con la gente que conoce que suele llevar su ritmo. El whatsapp empieza a despertar con preguntas de todo el mundo para saber cómo va Felipe. Les comento que está esperando a algún compañero y empiezan a machacarme el teléfono: que no lo deje esperar, que no puede romper el ritmo, que no debe ir pendiente de nadie, que vaya a su propio ritmo… Le traslado toda esa información y aunque reconoce que es demasiada espera, al final resultará ser una buena táctica porque algunos de los forman el grupo de salida de Corme será su compañero todo el recorrido y llegarán con él a Finisterre.

Llevan 41 km. y ya han superado una noche, me parece muchísimo pero viendo todo lo que queda por delante… Yo estoy algo cansada, casi no he dormido, pero por lo menos no he corrido y pienso en que ellos llevan cerca de 9 horas en movimiento y me parece que es una misión imposible aguantar otras 36 horas así.

Podría seguir contándoos parada por parada como me sentía y como los encontraba, pero entonces esta crónica no se acabará nunca así que resumiré un poco.

En Ponteceso la parada es justa, beber y comer algo y arrancar, siguen muy bien de tiempo y sale el mismo grupo junto. Llegada al dolmen de Dombate, los turistas que van a visitar el Dolmen están sorprendidos: mesas con comida y bebida, camillas para masajes y curas, en el aparcamiento hay montado un restaurante y un hospital de campaña. Más de 65 quilómetros sobre el cuerpo, algunos empiezan a necesitar que la podóloga les trate los pies, pero según ellos hace milagros, algún estiramiento más y toca comer, ensalada de pasta a mayores de todo lo que les ofrecieron en el desayuno. El tiempo está ayudando mucho, aunque hay mucha humedad en el ambiente y la temperatura es ligeramente alta, no calienta el sol, el cielo cubierto les ayuda en esta dura batalla.

Los veo de nuevo en Laxe, donde me uno a Bea Fariña y a Berto, que se incorporá en Camelle para acompañar a Felipe en uno de los momentos más críticos del ultra, la segunda noche. Siguen con ventaja sobre el tiempo oficial y están pensando en dormir algo por la tarde para afrontar mejor la noche; no os hagáis ilusiones, dormir algo será dormir una hora, pero no nos adelantemos. En Laxe paran lo justo, y continúan hacia el Faro de Laxe y Playa de Soesto donde merendarán algo. Felipe llega con “sus partes” escaldadas del sudor y del roce y necesita la ayuda de las enfermeras que le cubren de talco como a los bebés.

Cinco y pico de la tarde sale de nuevo el grupo, en el que se encuentran los cuatro “jinetes del apocalipsis”, Felipe, Jabalí do Sacho, Quito Ponteceso y Jorge García, con la intención de dormir a la salida de la playa aprovechando que van por delante del tiempo previsto, y duermen sí, una horita, ni más ni menos. Felipe deja sorprendidos a sus compañeros porque aún no ha apoyado la cabeza en la arena y ya está roncando, je, je, a Jabalí que está a su lado no le hará mucha gracia. Pasada la hora justa de nuevo en marcha rumbo a Camelle donde les espera una paella y churrasco para reponer fuerzas y afrontar la noche que será una etapa dura.

Los esperamos en Camelle al olor de la paella y el churrasco que les ofrecerán de cena, acompañados de un amplio grupo de Trasnos que a estas alturas ya están más que impresionados por la gesta de estos corredores, ellos que se han pateado todo el trail (eso sí, por etapas) y que conocen la belleza y la dureza de la prueba. Antes de que lleguen salen camino de Cabo Vilán la pareja de canarios, incansables, a su ritmo, con sus paradas cronometradas y que en ese momento son la cabeza de carrera de los corredores que la van a hacer completa.

Mientras Berto y Javier Estévez que también se incorpora en este punto, se preparan para su etapa nocturna llega el grupo de Felipe y los recibimos con los aplausos y los vítores de los Trasnos. Cenan, se aprovisionan para la noche, ropa seca, alguna cura o estiramientos y salen de nuevo a afrontar la peor parte de la carrera, la segunda noche, en la que tendrán que luchar con el cansancio físico y sobre todo psicológico. Se les une al grupo Vicky, que no está muy bien físicamente y que ha llegado sola a Camelle.

Nos preocupa el estado de alguno de los miembros de la comitiva que acaba de salir, así que consideramos importante verlos durante la noche a ver si necesitan algún tipo de ayuda. La idea inicial era verlos en el Cementerio de los ingleses, pero por motivos que no vienen al caso (es otra historia que algún día os contaré) creemos que no nos dará tiempo a llegar y Bea y yo ponemos rumbo a Cabo Vilán. Buff, cómo sopla el viento, esperamos en el faro las dos dentro del coche y el viento nos acuna con una facilidad pasmosa. Bajamos a escrutar el horizonte en busca de las luces de las frontales y empezamos a verlas, otra vez el mismo juego, ahora las vemos, ahora no las vemos, parece que están cerca, pero este juego dura hora y media; salimos en busca del sendero por el que se incorporarán a la carretera del faro (tienen que subir hasta allí para volver a bajar en busca del sendero que les llevará rumbo a Camariñas) y nos lleva más de una hora localizar las flechas verdes que indican el camino (¿cómo son capaces de verlas ellos en plena noche?

Por fin aparecen los primeros, Felipe y Quito entre ellos, pero nos informan que el grupo se ha divido en dos porque Vicky está mal físicamente y va muy lenta retrasando el grupo por lo que los que se han incorporado esta noche deciden acompañarla y atajar sin subir al faro y dirigirse a Camariñas. En el Faro los reciben con antorchas y al ritmo de las gaitas con “ao pasar por Camariñas” y la farera les abre el faro para el avituallamiento, increíble, se nos ponen los pelos de punta, pero Bea y yo arrancamos a ver si llegamos a ver a Berto antes de que se metan de nuevo en el sendero, pero no hay suerte, así que tiramos para Camariñas.

Cuando los vemos en Camariñas van llegando por grupos, les facilitamos agua, fruta, vaselina para las rozaduras, etc. y Bea le hace un vendaje con gasas a Felipe, que será mano de santo para sus problemas con las rozaduras inguinales. Llega Vicky y le ofrecemos llevarla en el coche porque va muy lenta y no puede seguir el ritmo de los demás, dice que no, que quiere darse una ducha y continuar sola a su ritmo y la dejamos camino del pabellón de deportes de Camariñas donde están durmiendo los acompañantes y el equipo sanitario. Se ponen todos en marcha y nosotras salimos para Muxía, a ver si nos da tiempo a dormir un poco antes de que lleguen ellos.

Cuando nos despertamos después de una siesta de tres horas en el coche, nos enteramos que los canarios que ya han llegado, abandonan porque uno de ellos tiene una sobrecarga importante y el compañero no quiere continuar sin él. La llegada a Muxía de los corredores es impresionante: llegan en pequeños grupos, y en todos hay alguien bastante tocado, y planteándose dejarlo allí, pero por suerte Felipe es uno de los que mejor están. Estamos todos superemocionados viendo como están, lo que han sufrido, y como los que están mejor física y psicológicamente animan al resto para continuar, es una pena que habiendo llegado hasta allí no continúen.

Poco a poco entre el desayuno, los ánimos, los cuidados médicos, alguna lágrima que se escapa y se lleva las malas vibraciones, el grupo de los cuatro supervivientes (Felipe, Quito, Jorge y Jabalí) salen juntos decididos a llegar hasta el final acompañados por Soe (Diego) que había hecho las primeras etapas y ya se había ido a su casa, pero decidió que tenía que volver a apoyar a los compañeros que querían hacerlo entero y de madrugada se les une de nuevo en Camariñas, todo un ejemplo de compañerismo, y serán cruciales para más de un corredor para conseguir su objetivo, los cuidados y la dedicación de Soe, ME QUITO EL SOMBRERO ante tu actitud. También se unen aquí el Machadas Team, para acompañar a Felipe durante 25 kilómetros pero que al final serán 50 porque deciden llegar hasta el faro con él. Impresionante el ritmo y los ánimos que le infundieron al grupo: URRA POR EL MACHADAS TEAM.

El sábado fue un día duro por el cansancio de todos y porque quedaban por delante 50 km. con las dos etapas más difíciles del recorrido, con los pies destrozados, los músculos sobrecargados pero van tirando hacia delante, comiéndose los quilómetros. A medio día fin de la séptima etapa en la playa de Nemiña y empieza el tramo final, pero sale el sol y empieza a hacer bastante calor, menos mal que sopla bastante el viento. Felipe está pletórico, no sé de dónde saca las fuerzas, parezco yo más cansada que él y en playa Leis necesito darme un baño super rápido para despejarme un poco.

Pero aún quedaban sorpresas, en la playa do Rostro está la familia García Papín esperando a Felipe, y salen a su encuentro para acompañarlo en los cerca de 4 km. de longitud y Felipe ante el subidón que le da ver a Inés y Eliseo corriendo hacia él, coge a Ines en brazos y la hace girar (¿de dónde saca esa energía?), esto le anima aún más y hará que empiece a trotar de nuevo a su ritmo poniéndose en la cabeza de la carrera acompañado del Machadas Team hasta llegar al faro. Agradecer a la familia García Papín que siguieron desde distintos puntos la evolución de Felipe y lo esperaron en el faro de Finisterre llegando tarde a una cena familiar.

Llegada al faro de Finisterre: INDESCRIPTIBLE, Felipe llega el primero y corriendo, pero la organización lo para a esperar a los otros 3 finalistas para entrar todos juntos, veinte minutos después están todos juntos rodeados de los corredores que los acompañaron estos últimos quilómetros y hacen la entrada triunfal en el faro. Un pasillo humano formado por los miembros de Fegerec, Trasnos, amigos y familiares los espera aplaudiendo y gritando, pasan por el pasillo entre vítores los cuatro ULTRATRAILS de primeros y el resto de corredores detrás, cegados por los flases, llorando todos de emoción, las gaitas sonando… No hay palabras para describirlo.

Una experiencia única, en lo deportivo, en lo humano, ver como sufrían, como se apoyaban y se animaban unos a otros… la organización pendiente de ellos, viendo lo que estaban sufriendo por una buena causa, por no defraudar a sus donantes… Me alegro mucho de haber acompañado a Felipe en esta locura, después de 22 años sigue sorprendiéndome, ver lo “fresco” que llegó al faro después de 203 km… ENHORABUENA CAMPEÓN.

Mi agradecimiento a todos los patrocinadores de Felipe, a los compañeros del club que le arroparon en algún tramo, Berto, Marisa, Natalia, Juan, la familia García Papín, a Bea Fariña por su compañía y los servicios de enfermería, a los organizadores, a la Fegerec por el recibimiento en el faro de Finisterre, a todos los Trasnos, al servicio sanitario y a los pedazo de compañeros de trail que han compartido con Felipe esta experiencia, y como no a todos los que seguisteis la aventura desde la distancia y nos enviasteis vuestro apoyo. GRACIAS

Y a Felipe tengo que felicitarlo por conseguir su gran RETO y agradecerle haber compartido conmigo esas 45 horas tan intensas de experiencias y emociones…

Agradecimientos

La lista de agradecimientos es interminable. Intentaremos ponerlos a todos y, si se nos olvida alguno, darnos el toque, que queremos que aparezcáis todos. Todos habéis puesto vuestro granito de arena para que esto fuera muy grande.

  • FEGEREC (Federación Galega de Enfermedades Raras y Crónicas)
  • Equipo Sanitario: Marga, Eva, Sandra, Marta e Iria. Sin vosotros no hubiese sido posible
  • Cruz Roja, por acompañarnos durante muchas horas del ultra
  • Concello de Malpica, por hacer todo lo posible para que la salida fuera un éxito. Creo que entre todos lo hemos conseguido
  • Tibi Sáiz y su masterclass de Zumba
  • El gran Pedro Brandariz, por presentar los actos previos a la salida.
  • La Traskiband, por ofrecernos su repertorio musical antes de la salida de los corredores
  • Los bares JB, Leño y Submarino, por tratarnos tan bien y hacernos sentir como en nuestra casa
  • A ACERGA (Asociación de Cerqueros de Galicia) por regalarnos los xurelos para la xurelada de Malpica
  • Los gaiteiros de la AC Malante, por apoyarnos en la salida de los corredores
  • Autocares Pedro Pombo, por el microbus para la excursión de FEGEREC
  • A IPASA, por colaborar con pan
  • A la Panadería Forniños de Ponteceso, por colaborar con pan
  • Concello de Ponteceso, por cedernos las instalaciones del pabellón de Corme para descanso de la organización
  • Gaiteiros da Asociación Eduardo Pondal de O Couto, por acompañarnos en el paso de los corredores por Ponteceso
  • Museo Etnolúdico de Galicia, por enseñarles a FEGEREC como jugaba nuestros mayores.
  • Lito Eiroa, por enseñarnos y darnos una clase en Dombate
  • Bar Mareira de Laxe, por acogernos mientras esperábamos el paso de los corredores
  • Bar A Molinera de Camelle, por acogernos tan bien y ofrecernos una paella para los corredores y unos pinchos de churrasco para los acompañantes
  • Cristina Fernández (farera de Vilán) por acogernos durante todo el día tanto a miembros de la FEGEREC como a los corredores y acompañantes que fueron llegando al Faro Vilán durante toda la noche.
  • Ramonchu, por hacer esa espera en Vilán más amena con los sonidos de su gaita
  • Concello de Camariñas, por cedernos las instalaciones del pabellón para el descanso de corredores y organización
  • Al Bar O Xardín de Muxía, por darnos cobertura durante el desayuno del sábado, permitiéndonos montar un Centro de Recuperación dentro del bar
  • Al Bar Saburil de Nemiña, por alimentarnos cuando ya nos quedaban pocas fuerzas
  • Restaurante As Lanchiñas (A Coruña), por donarnos una riquísima ensalada de pasta
  • A Tracktherace.com, por dejarnos unos localizadores para seguir en directo donde estaban los corredores.
  • A Deportes Marathon de A Coruña por cedernos camisetas y productos energéticos para los corredores
  • Vegalsa colaborar con bananas y aguas para la alimentación de os participantes.

A todos los que donásteis parte de estos 6500 euros para convertir este reto extremo en uno solidario.

Y por último, a todos los trasnos que formáis parte de esta organización. Por O Camiño dos Faros hemos vivido experiencias únicas, pero esta creemos que supera a todas las demás. Gracias a cada uno por poner todo de vuestra parte.